"رستاخیز" کلمه‌ای است که وزیر راه و شهرسازی در توصیف آنچه بناست در آزادراه تهران – شمال اتفاق بیافتد به کار برده؛ رستاخیزی که هنوز مشخص نیست برای احیای بخش‌های میانی این آزادراه تاریخی چه در سر دارد.پس از ماه ها بی‌خبری، سرانجام دولت یازدهم روز پنجشنبه هفته گذشته از طرح خود برای آزادراه تهران – شمال رونمایی کرد.
این طرح که با حضور اسحاق جهانگیری، معاون اول رییس جمهور، آخوندی، وزیر راه و شهرسازی و سعیدی کیا رییس بنیاد مستضعفان به مرحله عمل رسید بنا دارد ظرف دو سال آینده قطعه یک آزادراه تهران – شمال را به مرحله بهره برداری برساند.این قطعه مهم که در صورت تکمیل شدن بیش از 60 کیلومتر از مسیر تهران به استان‌های شمالی کشور را کاهش می‌دهد در طول سال‌های گذشته در دستور کار اجرایی قرار داشته اما هرگز به بهره برداری نزدیک نشده است.
این قطعه که بنا بود با همراهی وزارت راه، بنیاد مستضعفان والبته با کمک آژانس چینی ساخته شود در سال‌های قبل به دلیل کمبود بودجه و منابع اعتباری اختصاص یافته و از سوی دیگر برخی اختلاف نظرها با طرف چینی، با سرعتی پایین مراحل آماده سازی را طی کرد تا با گذشت تمام این سال ها به آمادگی 48 درصدی برسد.
با تغییری که در مدیریت بنیاد مستضعفان اتفاق افتاد امیدها بار دیگر برای سامان یافتن این قطعه مهم افزایش پیدا کرد؛ هر چند در طول ماه‌های گذشته پیگیری های سعیدی‌کیا درسکوت خبری انجام شد، اما سرانجام با نهایی شدن طرح‌های در دست بررسی به نظر می‌رسد حداقل سرنوشت یکی از چهار قطعه این آزادراه تا پایان سال 1395 مشخص خواهد شد؛ قطعه‌ای که در گذشته بارها زمان افتتاح آن به تاخیر افتاد به نوعی مسوولان در افتتاح آن بدقولی کردند.
در کنار این قطعه اما هنوز وضعیت دو قطعه "دو" و "سه" این آزادراه به طور کلی نامشخص است. هر چند آخوندی اعلام کرده بنیاد مستضعفان علاقه خود نسبت به ساخت و طراحی قطعات دو و سه را ابراز داشته، اما آنچه در صحبت‌های مسوولان دولت در روز پنجشنبه مشخص بود، نبود یک برنامه دقیق اجرایی برای احداث این دو قطعه است.
در سال‌های قبل هیچ پیمانکار خارجی یا داخلی مسوولیت ساخت این دو قطعه مهم را بر عهده نگرفته و به همین دلیل درصد اجرایی کار احداث آن‌ها در حد صفر باقیمانده است.
به نظر می رسد دولت برای پر کردن جای خالی این دو قطعه طرح تعریض و یا بهبود وضعیت رفت و آمد در جاده چالوس را در دست پیگیری دارد، هر چند با توجه به وضعیت خاص این جاده که امکان تعریض و چند بانده سازی را در بسیاری از نقاط خود نمی‌دهد مشخص نیست برنامه دقیق دولت دراین رابطه چه خواهد بود.
ورود خودروهای سواری به قطعه یک آزادراه و خروج آن از قطعه چهارم که چند سالی است فعال شده، نیازمند عبور از جاده چالوسی است که حتی در زمان‌های معمول نیز بار ترافیکی بزرگی را تحمل می کند و جریان پیدا کردن دو قطعه یک آزادراه پر رفت و آمد در آن‌ها جز ایجاد گلوگاه ترافیکی و سردرگمی مسافران نتیجه دیگری در بر نخواهد داشت.
البته آخوندی در سخنان خود اشاره‌ای نیز به این موضوع کرده و در رابطه با خودروهای باری درخواست خود را از بنیاد مستضعفان برای تجدیدنظر در عبور آن‌ها اعلام کرده است اما با توجه به این که قطعا ساخت و تکمیل دو قطعه میانی باقیمانده در آزادراه تهران – شمال به زمانی طولانی احتیاج دارد دولت باید برنامه‌ای عملی برای جلوگیری از ترافیک در این محور لحاظ کند.