روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: واژه «مهندسی انتخابات» در سال ۸۴ و انتخابات ریاست جمهوری نهم از زبان چند نفر از چهره‌های شاخص اصول‌گرا برای نخستین‌بار مطرح شد. اینکه در عمل چگونه این مهندسی اعمال شد و متولی آن چه افراد و نهادهایی بودند، کاملاً روشن نیست ولی هرچه بود حاصل کار، ریاست جمهوری احمدی‌نژاد شد.
بگذریم که همان مدعیان مهندسی انتخابات و عملیات چندلایه نیز بزودی با رئیس‌جمهور منتخب خودشان درگیر شدند و یکی‌یکی از صحنه مدیریت اجرایی کشور کنار رفتند. چون احمدی‌نژاد نه‌تنها دیگر آن مهندسی را عامل به قدرت رسیدن خود نمی‌دانست بلکه اعتقاد داشت مشیت خداوندی و حمایت امام زمان او را مستقیم بر این کرسی نشانده است و البته سخنان اغراق‌آمیز برخی روحانیون و مسئولین در تایید قدسی بودن احمدی‌نژاد، او را تا مقابله آشکار با نظام و ارکان آن کشاند و همگان بخوبی می‌دانند که پیامدهای این تصمیم غلط چه بوده و خواهد بود!
نگاهی به صحنه انتخابات پیش‌رو و نحوه ثبت‌نام بعضی افراد بویژه در شهرستان‌ها که با ساز و دهل و لشکرکشی همراهان صورت گرفته، خلاف قانون و تبلیغات زودهنگام است و باید با آن برخورد شود ولی یک تحلیل‌گر سیاسی را به سمت و سوی نقشه راه برای مهندسی انتخابات هدایت می‌نماید که هدف آن تشکیل مجلس با اکثریت مطلق یک جناح و در پی آن انتخاب یک رئیس‌جمهور مثل احمدی‌نژاد اما ارتقاء داده شده، خواهد بود.
برای مجلس با توجه به اینکه حدود ۲۰۰ کرسی مربوط به شهرستان‌ها می‌باشد و غلبه رقابت‌های قومی – قبیله‌ای، دستیابی به این هدف شاید آسان‌تر باشد اما در شهرهای بزرگ و از همه مهم‌تر تهران که به لحاظ کیفی ۳۰ نماینده آن گواه برتری تفکر غالب در نظام است، تحقق این هدف دشوار بوده و شاید آقایان راه‌حل دیگری بویژه در مقطع نظارت و تعیین صلاحیت داشته باشند که از موضع‌گیری‌های اخیر این دورنما، روشن‌تر جلوه می‌نماید.