روزنامه ایران با اشاره به اظهارات شیخ علیرضا پناهیان نوشت:یکی از روحانیون دلواپس به موضوع تن ندادن نمایندگان مجلس به شفافیت آرای نمایندگان حمله کرد.
وارد درستی یا نادرستی این تصمیم نمایندگان نمی شویم ولی این را می‌دانیم که این تصمیم جدیدی نیست، چهل سال است که مجلس بر همین اساس رفتار می‌کرده است، چرا درباره مجالس قبلی چنین نقد تندی را روا نداشته‌اند؟
به علاوه اگر این آقای منتقد خیلی طرفدار شفافیت است، چرا مقاومت برخی نهادها را در برابر قانون مصوب همین مجلس درباره انتشار لیست حقوقی آنان نقد نمی‌کند؟ چرا به مجمع تشخیص که مانع انتشار لیست ثروت مسئولان شد نمی‌پردازند؟ چرا خواهان علنی شدن دادگاه‌ها و مذاکرات شورای نگهبان نمی‌شود؟
دولت تاکنون بارها و بارها اعلام کرده که قانون شفافیت دریافت‌های عمومی را اجرا می‌کند ولی برخی از قوا و نهادهای خاص از تن دادن به آن استنکاف می‌کنند! چرا سخنران انقلابی و عاشورایی، هیچ اشاره‌ای به نقض قانون از سوی این قوا و نهادها نمی‌کند؟
مشکل دوم این اعتراض مهم‌تر است که نقد خود را با لحن بسیار توهین‌آمیز و تند علیه دو قوه کشور می‌گوید، که اگر یک مورد از این سخنان علیه غیر از این دو قوه گفته شود، بسرعت با گوینده برخورد می شود . چگونه است که این سخنران تا این حد با لحن تند و خارج از نزاکت و به تعبیری مصداق مواد قانون مجازات است، علیه قوه مجریه و مجلس سخن بگوید؟