بررسی و مقایسه هشت پیکاپ بزرگ مطرح در بازار جهانی

پیکاپ ها، وانت بارها، شاسی بلندهای دوکابینه و کلا خودروهایی از این دست که به هر نام دیگری خطاب میشوند، بیش از آن چه به نظر می آیند برای مشتریان جذاب هستند و به نوعی می توان آنها را در دسته خودروهای شاسی بلند پر فروش حداقل در بازارهایی همچون ایالات متحده و استرالیا دانست. همانند شاسي بلندها، بازار این پیکاپ ها نیز به خصوص درسال های اخیر بسیار داغ شده که حتی اثرات آن را می توان در بازار داخلی با حضور انواع مختلف این خودروها از چینی و غیر چینی مشاهده کرد. البته اگر در مقایسه با سایر خودروها بخواهیم در مورد فروش پیکاپ ها صحبت کنیم به سختی می توان سهم قابل توجهی برای آنها دست و پا کرد، ولی به هر ص ورت این خودروها به عنوان وسیله های نقلیه چند منظوره (بیشتر با جنبه استفاده عادی شهری!) به وضوح جای خود را در میان مشتریان بسیار بیش از گذشته باز کرده اند.

تعداد زیادی از پیکاپ های متوسط و بزرگ را میتوان در بازار خریداری کرد، ولی هشت خودرویی که در ادامه به بررسی و مقایسه آنها خواهیم پرداخت، بهترین مدل های چندمنظوره در کلاس خود به حساب می آیند. رویه خودروسازان همواره به سمت افزایش راحتی و بالا بردن ایمنی در خودروهاست که این موضوع از مدل های کوچک شهری گرفته تا خودروهای تجاری بزرگ به خوبی رعایت می شود، چرا که خریداران صرف نظر از خودروی خریداری شده به دنبال دست یابی به بیشترین رفاه هستند از این رو حتی چنین وانت های بزرگی نیز از این قاعده مستثنا نیستند. در میان هشت خودروی این جمع شاید یک نام بیش از بقیه برای افراد به چشم بیاید، درست است؛ تویوتا هایلوکس، خودرویی که در صدر جدول پر فروش ترین وانت ها در بسیاری از کشورها قرار دارد و نزدیک نیم قرن نیز از عمر آن می گذرد. نزدیک ترین مدل به هایلوکس به لحاظ میزان فروش فورد رنجر است. به طور کلی راحتی، سطح تجهیزات و تکنولوژی به کار رفته در این خودرو در نوع خود کم نظیر به حساب می آید تا برخی از اولین ها در کلاس وانت ها مانند کروزکنترل تطبیق شونده، سیستم هشدار حرکت بین خطوط و سیستم کمکی حرکت در اتوبان ها در آن قابل مشاهده باشد. خودروی دیگری که قطعا تاثیر زیادی در این بخش از بازار گذاشته، نیسان ناوارا یا همان نیسان پیکاپ است که به لطف سیستم تعلیق با اتصالات پنج گانه با فنزهای لول در محور عقب، عملکرد متفاوت تری در قیاس با دیگر رقبای خود به معرض نمایش می گذارد.

از جمله خودروهای پر طرفدار این جمع که برچسب قیمت مناسبی نیز دارد باید به میتسوبیشی تریتون اشاره داشت که در سال گذشته، نسل پنجم خود را به بازار عرضه کرد. دیگر خودروهای موجود یعنی هولدن کولورادو، فولکس واگن آماروک، ایسوزو ديمكس و مزدا بيتي50 با طراحی بسیار عضلانی هر یک خصوصیات مثبت منحصر به فردی دارند که به راحتی میتوان علیه غول های این بخش از آنها بهره گرفت! برای دست یابی به بهترین نتیجه، خودروهای این گروه در پنج شاخص اصلی شامل:

ارزش، قوای محرکه، قابلیت های شهری و آفرود، قابلیت حمل بار و فضای داخلی مورد بررسی قرار گرفتند که در نهایت با در نظر گرفتن شاخص الحاقی که همان معیار وزنی امتیازات آزمایش کنندگان است، بهترین خودرو مشخص شود.

ارزش

از آن جایی که در هر حال قیمت این خودرو با یکدیگر متفاوت است باید با اضافه کردن تجهیزات رفاهی و ایمنی سفارشی تا حد ممکن آنها را در محدوده نزدیک به هم قرار داد، ولی همچنان برخی شاخص های حیاتی مانند سیستم چهار چرخ متحرک، دو کابینه بودن، پیشرانه دیزلی و... برای آنها یکسان در نظر گرفته شد. به این ترتیب قیمت خودروهای مورد بحث (دلار استرالیا) به شرح زیر در نظر گرفته شد:

میتسوبیشی تریتون اِكسيد 47هزار و 490 دلار مزدا بيتي50 ايكس تي 51هزار و 700 دلار ایسوزو وي-مكس الاس 53 هزار دلار نیسان ناوارا استي-ايكس 54هزار و 490 دلار فولکس واگن آماروک هایالن 55هزار و 490 دالر تویوتاهای لوکس اس آر 55 5 هزار و 990 دلار فورد رنجر ايكس ال تي 56هزار و 690 دلار هولدن كلرادو زد57 71هزار و 190 دلار با این وجود اختلاف میان ارزان ترین و گران ترین خودروی گروه حدود 10 هزار دلار است تا به لحاظ ارزش در برابر رقم پرداختی میتسوبیشی بهترین گزینه به حساب آید. نکته جالب توجه در خصوص تریتون است که با وجود قیمت کمتر، عمال هیچ مورد کمتری از رقبای دیگر خود ندارد و می توان تجهیزات استانداردی مانند سیستم تهویه مطبوع دو منطقه ای (در هایلوکس، كلرادو و ایسوزو به صورت تک منطقه ای)، ره‌ياب ماهواره ای (در كلرادو وجود ندارد) و دوربین دید عقب (در فورد رنجر با اضافه پرداخت مجموعه ایمنی به ارزش 1100 دلار میتوان آن را در اختیار داشت) را در آن مشاهده کرد. همچنین مواردی مانند در فلزی بخش بار با چراغ های ال اي يدي و یا رکاب های منحصر به فرد جانبی که در رنجر، ناوارا، دي-مكس و آماروک به صورت سفارشی است، در این خودرو جزء ادوات استاندارد به حساب می آید.

در حالی که میتسوبیشی خودروی ارزان و اقتصادی در نظر گرفته میشود، نیسان ناوارا را نیز باید خودروی پرکاربردی در برابر مبلغ پرداختی برای آن دانست. برخی از تجهیزات این وانت شامل، سانروف و دریچه های هوای ردیف دوم در هیچ یک از خودروهای دیگر وجود ندارد ضمن اینکه در کنار هایلوکس و دي-مكس تنها خودروی مجهز به سیستم ورود بدون کلید است، همچنین در کنار تویوتا ناوارا نیز دارای چراغ های روشنایی در روز ال ايي دي است. در کابین ناوارا، تریتون، دي-مكس و كلرادو میتوان پوشش چرم صندلی ها و سیستم گرم کن آنها را مشاهده کرد. البته آماروک نیز با پرداخت 590 دالر و هایلوکس با مجموعه SR5+ به ارزش دو هزار دلار می توان به آن مجهز شود. معمولا خریداران این وانت ها برای زیباتر کردن خودروهای خود چرخ های استاندارد را با نمونه های بزرگتر تعویض می کنند که در این مورد ناوارا، هایلوکس و كلرادو با رینگ های بزرگ 18 اینچی عملا کار خریدار را راحت کرده اند، ضمن این که آماروک، بي تي 50، دي- مكس، تریتون و رنجر همگی با رینگ های 17 اینچی آلومینیومی به فروش می رسند. در داخل اتاق هر هشت خودروی این جمع در عین ناباوری میتوان سیستم چند رسانه ای با صفحه نمایش لمسی را مشاهده کرد که البته همین مزیت برای افرادی که از خودروی خود بیشتر به قصد کارهای تجاری و حمل بار استفاده می کنند تبدیل به یک ایراد می شود.

تنها خودروی جمع که از سیستم ره‌ياب ماهواره ای بی بهره است هولدن است هرچند که به راحتی می توان با اتصال نقشه های گوکل به سیستم چند رسانه ای این کاستی را تا حد زیادی جبران کرد. با نگاهی به داخل خودروها همچنین مشخص می شود که تنها آماروک به طور پیش فرض دارای ورودی يواس بي نیست، هر چند که همانند مدل های 2016 دیگر فولکس، سیستم چندرسانه ای با صفحه نمایش پیشرفته تر، دوربین دید عقب بهتر و سیستم اپل پلی و یا آندروید اتو برای نخستین بار در این خودرو به کار گرفته شده که البته در بسیاری از بازارها هنوز در دسترس نیست. به لحاظ ابعاد صفحه نمایش کنسول وسط داشبورد، آماروک با پنج اینچ از کوچکترین صفحه نمایش ها بهره می برد و کولورادو، ناوارا، تریتون، هایلوکس، دي-مكس با هفت اینچ، مزدا با 7.8 اینچ و فورد با سیستم سينك2 از صفحه نمایش بزرگ هشت اینچی استفاده می کنند. البته عملکرد این سیستم ها در هر خودرو متفاوت است و به همان اندازه هم نظر افراد، چرا که برخی سیستم چندرسانه ای تویوتا را خوب میدانند و برخی امتیاز بیشتر به ایسوزو و یا مزدا میدهند، ولی تقریبا همه بر این عقیده اند که بدترین سیستم به میتسوبیشی اختصاص دارد!

 

قوای محرکه

بسیاری از شرکت ها امروزه حتی گزینه پیشرانه بنزینی را از فهرست انتخاب های وانت ها حذف کرده اند تا بازده خوب نمونه های دیزلی به خوبی مشخص شود. به طور کلی پیشرانه های دیزلی مصرف سوخت کمتری دارند، دارای گشتاوری بالاتری هستند و همچنین چرخه عمر طولانی تری را در اختیار دارند تا نمونه های اقتصادی تر و به صرفه تری هم برای خودروساز و هم برای مصرف کننده به حساب آید. بر همین اساس، هر هشت خودروی این بررسی از پیشرانه های دیزلی بهره می برند و برای مقایسه عادلانه تر همگی آنها نیز مجهز به گيربكس های اتوماتیک شده اند زیرا عملا تقریبا تمامی خریداران در این محدوده قیمتی خودروی خود را با گيربكس اتوماتیک سفارش می دهند. با این وجود، به لحاظ تعداد سیلندر، حجم موتور و... این خودروها اختلافات اساسی با یکدیگر دارند. در حالی که بیشتر خودروهای این جمع دارای یک توربو در پیشرانه خود هستند، فولکس و نیسان از تکنولوژی دوتوربو بهره می‌برند تا از پیشرانه های کم حجم تر، قدرت بیشتری را استخراج کنند. پرحجمترین و بزرگترین پیشرانه گروه به فورد رنجر و مزدا بيتي50 تعلق دارد که هر دو از نمونه پنج سیلندر به حجم 3.2 لیتر سود می‌برند.

میزان قدرت تولیدی این پیشرانه نیز با 197 اسب بخار در سه هزار دور در دقیقه یکسان است و گشتاور 470 نیوتن متری نیز به صورت برابر به چهار چرخ خودروها منتقل میشود. اما فورد به تازگی تغییری در پیشرانه خود انجام داده تا پاسخ گویی پدال گاز به آن سریع تر باشد چیزی که در بررسی عملی در مقابل مزدا به خوبی مشخص است. در بخش جعبه دنده نیز سازوكار شش دنده اتوماتیک با ضرایب یکسان برای هر خود وجود دارد. سایر خودروها در این بررسی از پیشرانه های چهار ضعیف به نظر میرسد، چرا که با 178 اسب بخار قدرت و گشتاور 450 نیوتنمتری به وضوح عقب تر از رقبای خود است، در عین حال تویوتا همچنان گيربكس شش دنده اتوماتیک را برای آن برگزیده که البته عملکرد خوبی را از خود نشان میدهد. در رده بعدی تریتون با 2.4 لیتر حجم قرار دارد که میتواند قدرت و گشتاوری تقریبا برابر با تویوتا تولید کند، هر چند این نیرو در دور بالاتری به دست می آید ضمن این که سیستم انتقال قدرت آن نیز دارای گيربكس پنجدنده اتوماتیک است. نیسان ناوارا با پیشرانه تویین توربو از حجم 2.3 لیتر سود میبرد که محصول مشترک رنو–نیسان است. البته با وجود اینکه دومین پیشرانه کم حجم گروه محسوب می شود، ولی با قدرت 188 اسب بخار و گشتاور 450 نیوتن متر که تمام این نیرو از طریق گيربكس هفت دنده اتوماتیک به هر چهار چرخ منتقل میشود، عملکرد در خور توجهی را از خود نشان میدهد.

در نهایت نیز کوچکترین پیشرانه سیلندر بهره میبرند، ولی حجم آنها با یکدیگر متفاوت است. ایسوزو MAX-D با چیدمان چهار سیلندر، حجم سه را استفاده کرده تا انتظارات از آن زیاد باشد، ولی در کمال ناباوری کمترین قدرت یعنی 174 اسب بخار و گشتاور 380 نیوتن متر را در اختیار دارد، همچنین گيربكس آن از نوع پنج دنده اتوماتیک انتخاب شده تا در مجموع سن زیاد قوای محرکه آن در برابر خودروها دیگر مشخص شود. دومین پیشرانه پرحجم چهار سیلندر به هولدن كلرادو اختصاص دارد که با 2.8 لیتر میتواند قدرتی برابر با مزدا (197 اسب بخار) و گشتاور بیشتر 500 نیوتن متر را در دور دوهزار در دقیقه تولید کند، همچنین این نیرو از طریق گيربكس شش دنده به چرخ ها منتقل میشود. پیشرانه به کار رفته در تویوتا هایلوکس نیز از حجم مشابهی بهره میبرد، موردی که در پرادو و فوررانر نیز تویوتا از آن استفاده کرده است.

این پیشرانه دست‌كم روی کاغذ به آماروک تعلق دارد که با دو لیتر حجم به کمک دو توربو شارژر میتواند قدرت 177 اسب بخار و گشتاور 420 نیوتن متر را در 1750 دور در دقیقه تولید کند. هر چند حجم پیشرانه آماروک کمترین در گروه است ولی گيربكس هشت دنده اتوماتیک در نظر گرفته شده برای آن از این حیث آن را در راس جدول قرار می دهد. البته این حجم کمتر باعث می شود برای جابه جایی بارهای سنگین فشار بیشتری در مقایسه با خودروهای دیگر به پیشرانه آماروک بیاید، ولی این موضوع به اندازه ای نیست که در عملکرد خودرو اختلال ایجاد کند، چرا که ضرایب دنده وسیع تر آن باعث می شود تا انعطاف بیشتری برای راننده به وجود بیاید به خصوص این که این تعویض ها به نرمی نیز انجام می شوند. از میان هشت خودروی این گروه، فورد رنجر خودرویی است که کمترین تنش را در کارکرد پیشرانه به راننده منتقل میکند زیرا پیشرانه پرحجم و خوب آن در ترکیب با گيربكس نرم بهترین عملکرد را در مناطق شهری و بيابانی فراهم می آورد. در عین حال، فورد سریع ترین خودرو این جمع هشتایی نیز به حساب می آید، چرا که با شتاب اولیه 11.1 ثانیه برای رسیدن به سرعت 100 کیلومتر در ساعت از حال سکون، پرشتاب تر از ناوارا (11.3 ثانیه) ، دي-مكس (11.8 ثانیه)، آماروک (12ثانیه)، تریتون و بيتي 12ثانیه و کندترین خودرو یعنی هایلوکس با (13.5 ثانیه) است.

 

قابلیتهای شهری و بياباني

هرچند تمام هشت خودروی این جمع توانایی حرکت در مسیرهای آفرود را دارند، ولی بیشتر افراد از آنها در مناطق شهری و جاده ها استفاده میکنند. از این رو توجه به برخی مسائل مانند کیفیت سواری (که معمولا در این قبیل خودروها چندان مورد توجه نبوده)، عملکرد فرمان در سرعت و داخل شهر ( یکی از مهمترین مشخصه ها برای یک پیکاپ خوب به حساب می آید) و قابلیت پارک کردن حائز اهمیت به نظر میرسد. با وجود تعداد زیاد رقبا، باز هم این فورد رنجر است که کیفیت و قابلیت سواری خود را در خیابان های شهری به معرض نمایش می گذارد. در بزرگ راه ها و حتی دست اندازهای خیابانها، سیستم تعلیق خودرو به خوبی بیشترین ضربه ها را به خود جذب میکند تا راحتی سرنشینان در داخل اتاق در بیشترین حالت ممکن خود قرار داشته باشد. البته این تمام داستان نیست چرا که بزرگترین برتری رنجر در برابر رقبا، فرمان این خودرو است. سیستم کمکی برقي به کار رفته در این خودرو باعث میشود تا در سرعت های پایین فرمان بسیار نرم باشد و راننده نیاز به کمترین انرژی برای پارک کردن و جابه جایی داشته باشد در حالی که با افزایش سرعت فرمان تا حد زیادی به سفتی می گراید هر چند که از جمله ایرادات وارده به این سیستم عدم انتقال کامل اطلاعات مسیر به راننده است. در رده دوم خودروهای راحت گروه، فولکس واگن قرار دارد که هر چند اندکی در مسیرهای شهری از فورد خشک تر احساس میشود، ولی در رويارويي با دست اندازها به خوبی قدرت سیستم تعلیق خود را نشان میدهد. نیسان ناوارا نیز در راحتی حرکت همانند آماروک است ولی عملکرد فرمان آن به هیچ وجه به نرمی دو خودروی مذکور نیست. در مورد مزدا بيتي50 قدرت بیشتر پیشرانه در برابر رقبا در اینجا هم زیاد کارساز نبوده زیرا وزن بالای این خودرو عملکرد فرمان را در سرعت های پایین دچار مشکل میکند هرچند که با سرعت گرفتن وضعیت تاحدود زیادی بهبود می یابد. تویوتا هایلوکس دقیقا در میانه این جدول قرار میگیرد و عملکرد سیستم تعلیق و فرمان نه به چابکی فورد و نه به سنگینی مزداست. در خصوص عملکرد خودروها در مسیرهای آفرود نیز تقریبا همین ترتیب خیابان های شهری وجود دارد با این تفاوت که ارتفاع زیاد خودروهایی مانند هایلوکس آنها را به یک گزینه ایده آل برای تپه های پرشیب تبدیل میکند.

 

قابلیت حمل بار

اگر چه شاید در بیشتر موارد از توانایی های بارگیری این وانت ها استفاده نشود، ولی دانستن قابلیت های هر خودرو در این زمینه جالب توجه خواهد بود. در این بین آماروک با کم حجم ترین پیشرانه، بیشترین ظرفیت بارگیری را در اختیار قرار میدهد که در نهایت میتوان تا یک تن را در آن بار زد. البته به جهت وزنی، این عنوان به مزدا خواهد رسید که تا 1100 کیلوگرم را به راحتی میتوان به کمک آن جابه جا کرد. کم ظرفیت ترین خودروی این جمع نیز كلرادو محسوب می شود که در عین حال تنها قابلیت حمل کمی بیش از 800 کیلوگرم بار اضافی را دارد. نکته قابل توجه عملکرد تویوتا هایلوکس حتی با وجود قرار دادن باری به وزن 650 کیلوگرم بر روی آن است که همچنان نرم و بدون افت کیفیت سواری به مسیر خود ادامه میدهد. دو خودروی پایین جدول در این بخش نیسان و میتسوبیشی هستند که با بار 650 کیلوگرمی تا حدود زیادی از کیفیت سواری ابتدایی آنها کاسته شده است.

کابین

اگر بگوییم داخل اتاق این دسته از وانتها برای برخی افراد نقش اتاق کار را دارد شاید چندان هم بیراه نگفته باشیم. به همین منظور توجه به افزایش کیفیت و بهبود ارگونومی ادوات و بخش های مختلف باید بسیار مورد توجه قرار گیرد. در میان خودروهای این جمع، یک ایراد کلی و البته غیر قابل چشم پوشی وجود دارد و آن هم عدم تعبیه کیسه های هوا برای ردیف دوم صندلی ها در آماروک است. با وجود این کاستی، این خودرو توانسته بالاترین درجه ایمنی ممکن در تست تصادفات را به دست آورد تا از این لحاظ خیال مشتریان راحت تر باشد. علت این که در ابتدا توجهات به فولکس واگن جلب شده بود، این است که آماروک بهترین فضاسازی ممکن اتاق را در میان تمامی خودروهای این جمع در اختیار دارد و به راحتی در صدر جدول این بخش قرار می‌گیرد. در ادامه، هولدن کولورادو، ایسوزو، نیسان ناوارا، مزدا، فورد و میتسوبیشی هستند که راحتی ضمنی را برای سرنشینان خود فراهم می آورند، ولی در رده آخر این جمع تویوتا هایلوکس مشاهده می‌شود که کمترین فضا را برای سرنشینان در نظر گرفته است.

 

جمع‌بندی

با نگاهی به اعداد و ارقام به دست آمده در این آزمایش مشخص است که هیچ یک از خودروها در تمامی بخش ها ایده آل نیستند، ولی با اختلاف بسیار اندک در مقابل فولکس واگن آماروک، این فورد رنجر است که بهترین وانت این جمع هشت عضوی به حساب می آید. رده های بعدی این جمع به ترتیب در اختیار مزدا، نیسان، تویوتا ایسوزو، میتسوبیشی و در نهایت نیز هولدن كلرادو قرار می گیرد. 

تصاویر کامل از این گزارش :