یکی از اشکالات رفتاری در کشور ما ، دادن آدرس های غلط است. وقتی اسباب سفر فراهم و اذناب یک دل همراه باشد ولی مسیر را به غلط بروید هم هدف را از دست می دهید و هم دوستان را و چنین خساراتی جبران ناپذیر است.
به گزارش عصرایران، قریب به چهار سال تحریم های ظالمانه ای بر ایران تحمیل شد، تحریم هایی که بهای استقلال طلبی ایران بود. از قبل از این تحریم ها تدبیرهایی شکل گرفت و در نهایت الگوی اقتصاد مقاومتی به عنوان تنها نسخه اداره کشور تنظیم شد.
اما توافق وین افق جدیدی را پیش کشیده است و در عین وجود روزنه هایی برای گشایش اقتصادی، نگرانی های عمیقی هم برای اختلال از نوع سندرم واردات بی رویه در کشور شکل گرفته است. صف طویل هیات های اقتصادی غرب قبل از آنکه خوشحال کننده باشد اتفاقا مزید نگرانی است.
طرفه آن که آقای رییس جمهور نیز در گفت گوی تلویزیونی اذعان کند که «برای واردات بعضی کالاها شاید چاره ای نباشد» و یا بیان دارد: «یکی از اهداف این مذاکرات آن بود که دروازه های دنیا به روی کشورمان باز شود» پر معلوم است که اگر این ناچاری باعث بی انظباطی در واردات شود به تعبیر خود آقای رییس جمهور چنین گشایشی چندان جای تبریک ندارد.
البته شرط انصاف را، آقای روحانی در همان گفتگو، از برنامه اقتصادی دولت برای مهار نقدینگی و ترجیح سرمایه گذاری به جای تسهیل واردات وتدابیری برای افزایش صادرات سخن گفت، اما چگونه باید این تدابیر تبدیل به نقشه راه شود و «گفته» تبدیل به «برنامه» گردد؟!
آنچه که اکنون در برخی رسانه ها دیده می شود نوعی ذوق زدگی از پالس های مثبتی است که از سوی هیات های سیاسی و اقتصادی اروپایی داده می شود و شگفتا که بعضی از دولتی ها هم آن را نسخه ای شفا بخش برای انتظارات تورمی مردم یافته و از آن استقبال می کنند. واقعیت این است که رفع تحریم ها به معنای رفع برخی موانع است و گرنه اگر کسی چنین گمان کند با برداشته شدن تحریم ها مشکلات مزمن حل خواهند شد، خطای محاسباتی کرده است.
به نظر می رسد در این شرایط عقلانیت اقتصادی و به کارگیری تدابیر ویژه اقتصادی ضروری تام دارد، چرا که ماهیت طرف های مذاکره با این توافق تغییر نکرده است. به تعبیر دکتر رضایی در یکی از گفتگوهایش «هرگاه این کشورها در ایران سرمایه گذاری کرده و فناوری های خود را در کشور مستقر کردند ما می پذیریم به دنبال کمک به ملت ایران هستند». آقای رضایی البته در همین سخنرانی که گویا در یادواره شهدای اورازان انجام داده به نکته مهمی اشاره کرده است وآن اینکه شرایط نباید به گونه ای باشد که غربی ها برای هر دلار آورده 10 دلار سود ببرند و اردوی آنها در اقتصاد ایران جهت کسب منفعت و نجات اقتصاد خودشان باشد.
شاید بهتر است برای نیافتادن در چنین بیغوله ای، و برای یافتن مسیر اصلی برخی انگاره ها یادآوری شود: نخست آنکه انتظار می رود در پسا توافق صادرات بر واردات پیشی بگیرد، لازمه چنین تصمیمی اقتصاد رقابتی است. بنابر این در مسابقه تولید ارزش افزوده باید اقتصادی ها خودباوری بیابند و دولت نیز با قطع رانت و موانع مالی و گمرکی راه را برایشان باز بگذارد.
دوم آنکه اگرچه سرمایه گذاری بر واردات ارجح است اما مشکل اصلی اقتصاد کشور کمبود سرمایه نیست وگرنه قبل از سال 90 ،کشور منابع ارزی و سرمایه بسیاری در اختیار داشت که تبدیل به درمان اقتصاد بیمار ایران نشد. بنابر این مهم این است که سرمایه گذاری خارجی به صورت اصولی مدیریت شود و ساختار اقتصاد کشور برای هضم صحیح سرمایه گذاری اصلاح گردد.
نکته دیگر توجه به رونق کسب و کار است. به تعبیری بازار ناموس اقتصاد ملی کشور است که اختلال در آن باعث تکان های جدی در فضای کسب کار و به مخاطره افتادن اشتغال و درآمد ملی می شود.
همچنین نباید فراموش کرد که امروز خود اقتصاد اروپا و آمریکا دچار رکود است و دور از ذهن نیست بیشتر از ما، طرف های مقابل دنبال عرصه گشایی و فرصت طلبی برای نجات اقتصاد خود باشند.
در این شرایط ایجاد پروتکل های اقتصادی و تدبیر مالی برای مدیریت اقتصاد کشور ضرورتی تام دارد تا بازار جذاب 75 میلیونی ایران و نیز فریب فراوانی کالا و ارزانی اجناس وارداتی که می تواند رفاهی نسبی و کوتاه مدت را برای مردم ارزانی بدارد، باعث نشود برنامه های راهبردی و بلند مدت اقتصادی از جمله سیاست های اقتصاد مقاومتی به فراموشی سپرده شود. آن چنانکه وقتی پس از عبور از این سالیان و گذشتن هیاهو های سیاسی و انتخاباتی اگر کسی چرتکه بیاندازد، معلوم شود به ازای هر دلار آورده غربی ها، سود متقابل آنها 10 برابر بوده و اقتصاد ایران همچنان دچار حیرانی و بیماری است.