حتما این روزها وجود دستگاه‌های بزرگ ATM یا همان عابربانک‌ها در شکل و شمایل مختلف در گوشه و کنار شهر توجه شما را هم جلب کرده است.
شاید تا به حال به این مسئله فکر نکرده باشید که خیلی از این عابربانک‌ها مالکان خصوصی دارند و بانک‌ها نقشی در استقرار آنها در خیابانی مشخص یا حتی لابی ساختمان‌های مسکونی و اداری و همسایگی فروشگاه‌ها و مغازه‌های بزرگ و کوچک ندارند.
بله، درست است؛ خرید و فروش این دستگاه‌ها این روزها، هم محل درآمدی برای فروشنده‌ها و بازاریابان آنها شده و هم امیدی برای کسب سود و درآمد توسط خریدارانشان؛ به‌خاطر همین بازار خرید و فروش‌شان در فضای مجازی به‌خصوص سایت‌های تبلیغاتی حسابی داغ است.
حقه های درآمدزایی
از آنجا که درآمدزایی دارندگان این دستگاه‌های خودپرداز از محل تراکنش‌هایی است که انجام می‌شود، ممکن است بعضی از آنها برای کسب سود و درآمد بیشتر دست به کارهای عجیب و غریبی بزنند.
مثلا با افتتاح چند حساب و گرفتن کارت‌های بانکی مختلف و حتی استخدام افرادی در طول روز نسبت به انجام تراکنش‌های مختلف با خودپردازهای خود اقدام می‌کنند.
تعداد اندکی هم که حاضر نیستند از این خرج‌ها کنند و به قولی آدم استخدام کنند برای افزایش تعداد تراکنش‌ها به تخریب دستگاه‌های خودپردازی که در همسایگی‌شان فعالیت دارند، می‌پردازند و از این طریق تلاش می‌کنند بر تعداد مشتریانشان بیفزایند.
خلاصه اینکه قصه این خودپردازها با مالک خصوصی و درآمدزایی از آنها حسابی سر دراز دارد.
نخستین عابربانک در ایران
اولین عابربانکی که در ایران راه‌اندازی شد درواقع نخستین عابربانکی بود که کلا در خاورمیانه راه‌اندازی می‌شد؛ آن هم در سال ۵۱.
این عابربانک را که به باجه اتوماتیک معروف بود، بانک بیمه بازرگانان در خیابان جمهوری راه‌اندازی کرده بود تا در آن زمان ایران به گروه کشورهای پیشرفته جهان که از سیستم اتوماتیک کامپیوتری در امر بانکداری استفاده می‌کردند، اضافه شود.
در ۱۶ بهمن که این دستگاه راه‌اندازی شد، راد لون، مسئول آموزش مؤسسه باروس کارت اعتباری خود را در محل مخصوص باجه اتوماتیک کامپیوتری قرار داد و ۱۰ ثانیه بعد پول نقد موردنیازش به‌طور اتوماتیک در اختیارش قرار گرفت که این کلی باعث خوشحالی مردم شد./ همشهری