پشت‌پرده زندگی افغان‌ها در ایران بهترین تیتری است که می‌توان برای گفتگوی سیدهادی کسایی‌زاده، روزنامه‌نگار با سایت انصاف‌نیوز انتخاب کرد.
شماره یک | افغان‌ها در دهه‌ی شصت و بعد از دستور امام مبنی بر اینکه افغان‌ها برادران دینی ما هستند به تدریج وارد کشور شدند اما بعد از حاکم شدن طالبان در افغانستان این آمار بسیار افزایش پیدا کرده است. تعداد اتباع افغان که به دو میلیون نفر می‌رسید الان به هشت میلیون نفر در سراسر کشور رسیده است. در بسیاری استان‌ها مثل یزد، لرستان، آذربایجان شرقی و … حضور اتباع را نمی‌بینید و بیشتر آنها در مشهد و یا در تهران هستند.
شماره دو | اتباع برای زندگی در اطراف دو شهرک صنعتی حضور دارند. با وجود گران بودن خانه در تهران اما ارزان‌ترین خانه‌ها در حسن آباد فشافویه است. از طرف دیگر به دلیل اینکه بنگاه‌های آنجا از اتباع کارت شناسایی نمی‌خواهند راحت‌تر خانه قولنامه می‌کنند.
شماره سه | شهر کهریزک ۳۰۰ بنگاه املاک دارد؛ دلیل این موضوع را کلونی مهاجران افغان در آنجا است. افرادی که سرمایه‌ای دارند برای مثال در کهریزک یک آپارتمان سه میلیاردی می‌خرند و به یک افغان کرایه می‌دهند و در واقع برای سرمایه‌گذاری به کهریزک و فشافویه می‌آیند.
شماره چهار | آنها [افغان‌ها] پول پیش نمی‌دهند و فقط کرایه می‌دهند و در خانه‌ها هم به شکل معمول و «زن و شوهری» نیستند و ممکن است ۱۵یا ۳۰ نفر یک خانه را اجاره کنند
شماره پنج | اگر برای مثال یک ایرانی به کشوری اروپایی برود اینقدر با فرهنگ آن کشور سازگار می‌شود که ممکن است شهردار و فرماندار هم بشود و گاهی ممکن است فراموش کند که ایرانی است و در آن فرهنگ ذوب می‌شود. اما افغان‌ها فرهنگ خودشان را حفظ می‌کنند. افغان‌ها حتی لباس خودشان را هم در کشورهای دیگر تغییری نمی‌دهند و برای نمونه در کانادا هم ۱۵ نفری در یک خانه زندگی می‌کنند
شماره شش | روستاهایی در ری، قلعه نو و کهریزک از ایرانی‌ها خالی شده. مثلا کویرآباد کهریزک که سه تا چهار هزار نفر جمعیت دارد همه‌شان اتباع هستند. یا روستای اشرف‌آباد یا روستای مجیدآباد هم همینطور. در روستاهایی در جنوب تهران در نماز جمعه و جماعات صرفا افغانستانی‌ها حضور دارند و ایرانی در آن نمی‌بینید.
شماره هفت | وقتی وارد کانادا، ترکیه، دبی و… می‌شوید می‌پرسند که چه کاری بلدید و چقدر پول دارید. در ایران اما اتباع با جیب خالی می‌آیند و با جیب پر برمی‌گردند!
شماره هشت | مافیای بزرگ پلاستیک کشور در روستایی در کهریزک است. روستایی به نام قمصر پنج تا شش کیلومتر با آرادکوه که مرکز زباله‌های تهران است فاصله دارد. تمامی افرادی که در کوچه و خیابان می‌گویند «پلاستیک کهنه می‌خریم» پلاستیک‌هایی که می‌خرند را به آرادکوه نمی‌رود و همه‌ی آنها وارد قمصر می‌شود. در این روستا زمین‌های کشاورزی با ایرانیت تفکیک شده و داخل همه‌ی زمین‌های دستگاه‌های بزرگ خردکن پلاستیک است که با برق سه فاز کار می‌کند. با این دستگاه‌ها پلاستیک‌ها را خرد می‌کنند و به مواد اولیه‌ی پلاستیک تبدیل می‌شود. چطور ممکن است که در یک روستای کشاورزی هشتاد فروشگاه مواد اولیه پلاستیک باشد؟!
شماره ۹ | موضوع افغان‌ها در حال حاضر امنیتی است؛ آنها برای خودشان کلونی‌های خاص خودشان را دارند و این موضوع دیگر موضوعی فرهنگی و اجتماعی نیست. ۳۶۵ هزار کانال برای اتباع است و در این کانال‌ها از همسریابی تا خرید و فروش مواد مخدر و کاریابی و… وجود دارد.
شماره ۱۰ | اتباع برای خودشان قاضی و دادستان و بازپرس دارند؛ وقتی یک افغانستانی خلافی مرتکب شود در سیستم خودشان او را محاکمه و مجازات می‌کنند.