عقد موقت که به آن، متعه یا در عرف، صیغه نیز می‌گویند، از جمله انواع نکاح بوده که به واسطه آن، زن و مرد، می‌توانند برای مدتی معلوم که اختیار تعیین آن با طرفین عقد است با مهریه معلوم به زوجیت یکدیگر درآیند.
نفقه در عقد موقت
یکی از مسائلی که در هر نوع از ازدواج به ویژه عقد موقت مطرح می‌شود، اجرت‌المثل زن در عقد موقت و نفقه او است که قانون‌گذار پرداخت نفقه را در عقد دائم تحت شرایطی که زن دارای تمکین عام و خاص است، تکلیف مرد دانسته و آن را از جمله حقوق مالی زن به محض وقوع عقد نکاح دائم می‌داند.
در عقد منقطع یا عقد موقت، قانون‌گذار به صراحت در ماده ۱۱۱۳ قانون مدنی، عدم وجود نفقه را ذکر کرده است. به همین دلیل، مرد الزامی به پرداخت نفقه به همسر موقت خود، نخواهد داشت مگر در صورت وجود برخی شرایط.
شرط دریافت نفقه در عقد موقت
ماده ۱۱۱۳ قانون مدنی در خصوص شرایط وجود نفقه عقد موقت، مقرر می‌دارد: «در عقد انقطاع (عقد موقت)، زن، حق نفقه ندارد مگر اینکه شرط شده باشد یا آن‌که عقد، مبنی بر آن جاری شده باشد.»
بر اساس این ماده از قانون مدنی، شرط وجود نفقه در عقد موقت به زن، این است که زوجین این امر را شرط کرده باشند یا قبل از عقد، بر آن توافق کرده و عقد بر مبنای آن منعقد شود. اگر به مطالبی پیرامون طلاق علاقه دارید به مطلب طلاقی بدون رضایت شوهر مراجعه کنید.
شایان ذکر است با توجه به عدم ضرورت ثبت عقد موقت، مگر در شرایط مورد پیش‌بینی قانون‌گذار که شامل بارداری زن در صیغه، وجود شرط ضمن عقد، مبنی بر ثبت عقد یا توافق بر ثبت است، اگر زوجین قصد داشته باشند عقد موقت خود را ثبت کنند و صیغه‌نامه بگیرند، می‌توانند شرط نفقه را به عنوان یکی از شروط ضمن عقد، در عقدنامه خود درج نمایند.
در صورت شرط نفقه صیغه، زن می‌تواند وقتی مرد از پرداخت آن خودداری کند، برای مطالبه نفقه عقد موقت، اقامه دعوا کند و در صورت اثبات ترک انفاق کیفری، مرد را با مجازات جرم ترک انفاق کیفری که حبس است، مواجه نماید.