از سوی دیگر غبار فتنه و آشوب، دروغ و تزویر و تهمت و افترا آنچنان کار را بر طبقاتی از جامعه دشوار می‌سازد و قضاوت را پیچیده می‌کند که حتی «مسلّمات» نیز قابلِ «تردید» می‌شوند.
در این شرایط چیرگی با دروغگویان است؛ افتراها و شایعاتشان نقل مجالس می‌گردد و رونق از بازار حقایق رخت‌می‌بندد.
در تاریخ اسلام می‌توان حکومت شام را نمونه کامل تزویر در تقابل با امیرمؤمنان(ع) دانست. معاویه با تیره و تار کردن فضا علیه آن محبوب خدا و رسول(ص) کار را به‌جایی رسانیده بود که شامیان به‌عنوان فریضه‌ای مؤکد، در قنوت و تعقیبات نمازِ خود آن حضرت را لعن می‌کردند.
تاریخ انقلاب اسلامی نیز شاهد ترور شخصیت‌های فراوانی می‌باشد که به یقین مصداق برتر آن شهید مظلوم دکتر بهشتی است. حجم افترا و بهتان‌های ناجوانمردانه منافقین و بنی‌صدر خائن به آن عزیز چنان بود که بهای سنگین خنثی کردن آنها جز با ریختن خون او میسّر نشد.