در عصر شبکه‌های اجتماعی و اخبار جعلی، انتشار اطلاعات نادرست به کار بسیار راحتی بدل شده است و دنیای تکنولوژی هم با چنین باورهای نادرستی چندان بیگانه نیست. همین امر منجر به برخی باور های نادرست رایج در مورد گوشی های هوشمند شده است که بسیاری از افراد این اطلاعات را کاملا صحیح در نظر می‌گیرند.
در این مطلب قصد داریم فقط به ۵ مورد از آن‌ها بپردازیم و دلایل مربوط به اشتباه بودنشان را توضیح دهیم. اگر از جمله افرادی هستید که به پیگیری مقالات و خبرهای تکنولوژی علاقه زیادی دارید، احتمالا از بیشتر این موارد اطلاع دارید ولی در این میان مطمئنا بخشی از کاربران همچنان به برخی باورهای نادرست پایبند هستند. در ادامه همراه ما باشید.
QHD همان 2K است
این اشتباه بارها و بارها مطرح شده و معلوم نیست که این باور نادرست مربوط به رزولوشن نمایشگر گوشی‌ها از کجا نشات گرفته است. بسیاری تصور می‌کنند که رزولوشن ۲K همان ۲۵۶۰ در ۱۴۴۰ است که چنین چیزی صحت ندارد. ۲K یک استاندارد DCI برای رزولوشن ۲۰۴۸ در ۱۰۸۰ محسوب می‌شود؛ این یعنی ۲K به نوعی بسط رزولوشن Full HD یا ۱۹۲۰ در ۱۰۸۰ به حساب می‌آید.
زمانی که کسی از نمایشگر QHD به عنوان ۲K یاد می‌کند، در حقیقت ارزش آن را پایین می‌آورد. نمایشگر QHD دارای ۳۶۸۶۴۰۰ پیکسل است ولی نمایشگر ۲K از ۲۲۱۱۸۴۰ پیکسل بهره می‌برد. این یعنی نمایشگر ۲K در واقع ۴۰ درصد پیکسل‌های کمتری نسبت به نمایشگر QHD واقعی دارد.
احتمالا این باور نادرست به تبلیغات گسترده مربوط به رزولوشن‌های ۴K و ۸K برمی‌گردد و در چنین فضایی ۲K منطقی‌تر از QHD جلوه می‌کند. از آنجایی که بسیاری از تلویزیون‌ها از پنل‌های ۴K بهره می‌برند، احتمالاً کاربران پیش خود فکر می‌کنند که گوشی‌ها با نمایشگرهای بسیار کوچک‌تر مبتنی بر رزولوشن ۲K هستند. در همین رابطه، در ادامه می‌توانید تصاویر مربوط به تبلیغات و فروش محصولات مختلفی را مشاهده کنید که در آن‌ها QHD معادل ۲K در نظر گرفته شده و همین موضوع منجر به اشاعه بیشتر این باور نادرست می‌شود.
USB-C سریع‌تر از Micro-USB است
در دوران گذار از micro-USB به USB-C بحث‌های زیادی در مورد افزایش سرعت انتقال شکل گرفت. با توجه به اینکه USB-C رابط بسیار جدیدتری محسوب می‌شود، اغلب افراد تصور می‌کنند که سرعت آن هم بسیار بیشتر است ولی چنین چیزی لزوما صحت ندارد. در حال حاضر گوشی‌های زیادی وجود دارند که با وجود بهره‌گیری از پورت USB-C، به جای استاندارد USB 3.0 مجهز به استاندارد قدیمی USB 2.0 هستند. در استاندارد USB 2.0، حداکثر سرعت انتقال به ۴۸۰ مگابایت در ثانیه می‌رسد. اما برای USB 3.0 شاهد حداکثر سرعت انتقال ۵ گیگابایت در ثانیه هستیم.
به‌عنوان مثال، سری هفتم گوشی‌های وان‌پلاس اولین گوشی‌های این شرکت هستند که از استاندارد USB 3.1 بهره می‌برند. تمام نسل‌های قبلی این گوشی، حتی مواردی که مجهز به پورت‌های USB-C هستند، از استاندارد USB 2.0 بهره می‌بردند. در سال ۲۰۱۹ هم گوشی‌هایی مانند ایسوس ذن‌فون ۶ و ریلمی X2 پرو علی‌رغم داشتن پورت USB-C ولی سرعت انتقال فایل USB 2.0 را ارائه می‌کنند.
برای کاربرانی که می‌خواهند مرتبا فایل‌های ذخیره شده در گوشی را به سیستم منتقل کنند، سرعت بالای انتقال اهمیت زیادی دارد. اگر بهترین را می‌خواهید، صرفا به مدل پورت نگاه نکنید و به استاندارد مورد استفاده هم توجه کنید.
حافظه رم بالاتر به معنای سرعت بیشتر گوشی است
طی سال‌های گذشته، میانگین حافظه رم گوشی‌های هوشمند به طور قابل توجهی افزایش یافته است. در سال ۲۰۲۰، کاربران گوشی‌های پرچم‌دار خواستار حداقل ۶ گیگابایت حافظه رم هستند که همین سه سال قبل، چنین رقمی حداکثر رم محسوب می‌شد. در ضمن حالا شاهد گوشی‌هایی هستیم که با حافظه رم ۱۶ گیگابایتی روانه‌ی بازار می‌شوند. با این حال، با وجود اینکه سرعت گوشی‌های هوشمند هم بسیار سریع‌تر شده‌اند، ولی این موضوع نتیجه‌ی مستقیم افزایش رم نیست.
رم یک حافظه کوتاه‌مدت برای پردازنده گوشی شما است و به طور موقتی داده‌های ضروری را در یک حافظه بسیار سریع ذخیره می‌کند. این رویکرد باعث می‌شود تجربه کاربری روان‌تری برای دسترسی به اپلیکیشن‌ها و داده‌ها داشته باشید. مقدار بیشتر حافظه رم هم بدین معناست که گوشی شما می‌تواند داده‌های بیشتری را در حافظه پرسرعت نگه دارد. در نهایت کاربران با بهره‌گیری از این مشخصه می‌توانند با سرعت بیشتری بین اپلیکیشن‌های مختلف حرکت کنند.
تکنولوژی حافظه‌های رم یکسان نیست و مثلا جدیدترین آن LPDDR5 نام دارد که تراشه اسنپ‌دراگون ۸۶۵ از آن پشتیبانی می‌کند. اگرچه پردازنده گرافیکی این تراشه از بخشی از حافظه رم هم استفاده می‌کند اما در نهایت همین رویکرد هم به معنای صحیح بودن باور نادرست مربوط به تأثیر حافظه رم بر سرعت گوشی نیست. روی هم رفته تأثیر پردازنده بر سرعت گوشی بسیار بیشتر از مقدار حافظه رم است.
گوشی‌های دارای رتبه‌بندی IP ضدآب هستند
رتبه‌بندی IP به زبان ساده میزان مقاومت گجت‌ها در برابر نفوذ اشیاء ریز جامد و مایعات را نشان می‌دهد. اما توجه کنید که در اینجا ما از کلمه «مقاومت» استفاده می‌کنیم. زیرا این رتبه‌بندی به معنای ضدآب بودن یا مقاومت کامل در برابر نفوذ گردوغبار نیست. به زبان ساده، نخستین عدد مربوط به رتبه‌بندی IP مربوط به مقاومت در برابر گردوغبار است و عدد دوم به مقاومت در برابر نفوذ آب اشاره دارد. گوشی دارای رتبه‌بندی IP68 به معنای مقاومت بسیار بالا در برابر گردوغبار است و برای زمان قابل توجه آب نمی‌تواند به درون بدنه نفوذ کند. اگر بخواهیم دقیق‌تر اظهارنظر کنیم، گوشی‌های دارای IP68 می‌توانند به مدت ۳۰ دقیقه در عمق ۱.۵ متری آب قرار بگیرند.
برای این رتبه‌بندی، گوشی‌ها در محیط‌های آزمایشگاهی و کنترل‌شده مورد بررسی قرار می‌گیرند و این آزمایش‌ها شامل انواع مایعات مانند قهوه، آب دریا و دیگر موارد نیستند. همچنین همان‌طور که گفتیم در بهترین حالت هم قرار نیست گوشی شما در زمان بسیار طولانی درون آب دوام بیاورد. این رتبه‌بندی نشان می‌دهد که گوشی شما از حد مشخصی مقاومت در برابر نفوذ این موارد بهره می‌برد ولی این موضوع به این معنا نیست که می‌توانید با گوشی خود با خیال راحت غواصی کنید.
مگاپیکسل‌های بیشتر به معنای کیفیت بهتر عکس‌ها است
برای آخرین باور نادرست این مطلب باید به یک باور رایج اشاره کنیم. بسیاری از کاربران گوشی‌های هوشمند کماکان فکر می‌کنند که اگر دوربین گوشی آن‌ها مگاپیکسل‌های بیشتری داشته باشد، این موضوع به معنای افزایش کیفیت تصاویر است ولی چنین موضوعی اصلا صحت ندارد.
اگر تا حدی اهل اخبار مربوط به گوشی‌های هوشمند باشید، به احتمال زیاد با فناوری ترکیب پیکسل‌ها آشنایی دارید. به صورت خلاصه، در این فناوری سنسور دوربین برای ثبت تصاویر از رزولوشن کامل استفاده می‌کند و سپس ۴ پیکسل مجاور (در مورد گلکسی اس ۲۰ اولترا ۹ پیکسل مجاور) به یک پیکسل تبدیل می‌شوند. با این کار تصاویر عموماً واضح‌تر، با محدوده دینامیکی عالی و رنگ‌های دقیق‌تری ثبت می‌شود.
به همین خاطر گوشی‌های دارای دوربین‌های ۴۸، ۶۴ و ۱۰۸ مگاپیکسلی به‌طور پیش‌فرض این قابلیت را فعال می‌کنند و حتی برخی از گوشی‌ها به کاربران اجازه استفاده از حالت مبتنی بر رزولوشن کامل را نمی‌دهند. زیرا وقتی رزولوشن کامل مورد استفاده قرار می‌گیرد، هرکدام از پیکسل‌ها به دلیل داشتن اندازه کوچک‌تر و دریافت نور کمتر، اطلاعات محدودتری را ثبت می‌کنند. به همین خاطر حتی گوشی‌های دارای سنسورهای مبتنی بر رزولوشن بسیار بالا، عکس‌هایی با رزولوشن بسیار پایین‌تر ولی با کیفیت بهتری ثبت می‌کنند.روی هم رفته، فارغ از تعداد مگاپیکسل، این اندازه پیکسل‌ها است که اهمیت زیادی دارد و فناوری ترکیب پیکسل‌ها تلاش می‌کند به‌نوعی این موضوع را به صورت غیر مستقیم عملی کند.
برای همین اگرچه مثلا یک سنسور ۱۰۸ مگاپیکسلی از لحاظ تئوری با بهره‌گیری از فناوری ترکیب پیکسل‌ها می‌تواند عکس‌های جذابی ثبت کند، ولی حالا شرکت‌هایی مانند هواوی قصد دارند با بهره‌گیری از سنسورهای غول‌پیکر ولی با رزولوشنی معادل با مثلا ۵۲ مگاپیکسل، رویکرد دیگری را اتخاذ کنند. در نتیجه مرعوب رقابت شرکت‌ها بر سر افزایش مگاپیکسل سنسور دوربین‌ها نشوید و در این زمینه، به عکس‌های گرفته شده توسط آن‌ها نگاهی بیندازید. در همین زمینه می‌توانیم به شرکت‌هایی مانند گوگل و اپل اشاره کنیم که کماکان از سنسورهای ۱۲ مگاپیکسلی استفاده می‌کنند و در زمینه‌ی کیفیت عکس‌ها هم حرف زیادی برای گفتن دارند.(مجله دیجی‌کالا)