رفت‌وآمدهای چند هفته اخیر غربی‌ها به ایران، یک‌بار دیگر نشان داد که بازار ایران همچنان برای غرب بسیار جذاب است. وضعیت هیأت‌های خارجی و رفت‌وآمدهایشان گویای این است که دست اروپایی‌ها برای ورود به بازار ایران بازتر از دست آمریکایی‌ها است و حضور پررنگ‌تری در کشورمان خواهند داشت.
اقتصادهای بزرگ اتحادیه اروپا در طول سه دهه گذشته همواره تمایل بیشتری نسبت به اقتصاد آمریکا برای حضور در بازار ایران و صادرات به آن داشته‌اند. آمریکا برای ورود به بازار ایران با مشکلات درونی سیاسی روبه‌رو است. شرکت‌های اروپایی هنوز پیوندهای کاری از پیش مانده خوبی با ایران دارند که ازسرگیری و رونق دوباره آنها، امکان آغاز مذاکره با ایران را برایشان آسان‌تر می‌کند. درحال حاضر شرکت‌های اروپایی در شرایط و جایگاه مناسبی برای تأمین نیازهای صنعتی ایران قرار دارند، آن هم در مقایسه با شرکت‌هایی از هند، چین، روسیه، مالزی و کره که در این سال‌ها بازار ایران را با رقابتی کم در اختیار داشتند. بر این اساس هزینه پایین بازپس‌گیری روابط اقتصادی، پیشینه چشمگیر در پیوندهای صنعتی و همچنین بزرگی بازار ایران، از جمله مسائلی است که سرمایه‌گذاری در کشور و ازسرگیری همکاری‌های اقتصادی میان اروپا با ایران را باارزش کرده است.
به این ترتیب با اجرایی شدن توافق هسته‌ای و لغو تحریم‌ها، زمینه حضور شرکت‌های اروپایی به ایران باز شد اما به‌طور کلی احتمالا از اواخر سال باید منتظر ورود سرمایه‌ها به ایران بود. فاکتورهای متعددی همچون وجود منابع و ذخایر غنی زیرزمینی، وضعیت جغرافیایی و وجود بنادر متعدد، نیروی کار تحصیلکرده جوان، دسترسی آسان به بازارهای صادراتی کشورهای منطقه با جمعیتی بالغ بر ٤٠٠ میلیون نفر و همچنین پیوندهای تاریخی بلندمدت با کشورهایی همچون آلمان، فرانسه، اتریش و ایتالیا در حوزه‌های مختلف اقتصادی، از مهم‌ترین نقاط مثبت همکاری با ایران برای اروپا هستند. درحال حاضر نیاز به سرمایه‌گذاری برای بالا بردن سطح بازدهی و جبران استهلاک سرمایه در ایران چیزی بالغ بر ٢٥٠میلیارد دلار برآورد می‌شود که قابل پیش‌بینی است. ایران در بحث‌هایی ازجمله نفت و گاز خود دشواری خاصی برای جذب سرمایه از بیرون نخواهد داشت.
اما این میزان سرمایه‌گذاری اولیه است که اقتصاد ایران درحال حاضر به آن نیازمند است. در طول یک خط زمانی درازمدت پیش‌بینی می‌شود ایران نیاز به سرمایه‌گذاری بین ٦٠٠ تا ٨٠٠ بیلیون دلار در فاصله ١٥ سال آینده دارد که براساس آن بتواند سطح توانمندی اقتصادش را به سطح میانگین ٢٠ اقتصاد برتر جهان صنعت برساند. برخی کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند که تجارت ایران با اتحادیه اروپا تا اواسط سال ٢٠١٨ می‌تواند به سقف ٣٠میلیارد دلار برسد.
اقتصاد ایران پس از توافق هسته‌ای به رشدی معادل دو تا پنج درصد خواهد رسید. بدین‌ترتیب اقتصاد ایران به مرور نرخ رشدی سریع را تجربه خواهد کرد تا جایی که می‌تواند هم اندازه نرخ رشد اقتصادی ببرهای آسیا را داشته باشد. به عقیده برخی تحلیلگران پس از ورود کشورهای اروپایی به اقتصاد ایران، سهم چین در میان‌مدت و درازمدت در اقتصاد ما کوچکتر خواهد شد. البته این کشور حداقل تا ١٠ سال آینده در اقتصاد ما حضور پررنگی خواهد داشت، اما به مرور این حضور در بازار زیر فشار رقابت با کالاهای صادراتی از اروپا که کیفیت بهتری خواهند داشت، ناپدید خواهد شد. بخش‌های تجاری و صنعتی آمریکایی علاقه بسیاری به حضور در بازار ایران دارند، اما به دلیل فضای سیاسی حاکم در آمریکا، آنها دیرتر از رقبای اروپایی خود به ایران می‌رسند.
پروژه‌های مختلف در بخش‌های انرژی، نفت و گاز و پتروشیمی، صنایع هوایی، دارویی، مخابرات و خودروسازی برای شرکت‌های آمریکایی بسیار جذاب هستند. در همین راستا نیاز است که ایران به مقوله تشویق و شفافیت سیاست‌های اقتصادی‌اش و همچنین ایجاد رقابت در میان شرکت‌های آمریکایی و اروپایی اقدام کند تا بتواند هرچه سریع‌تر شرکت‌ها و سرمایه‌گذاران خارجی بزرگ و معتبر را رسما وارد بازار ایران کند. ما باید به شرکت‌های غربی نشان دهیم که دوران تاریک رفتارهای اقتصادی و رانت‌خواری به پایان رسیده و از امروز به بعد همه چیز در اقتصاد ایران کاملا شفاف است. به غیر از این راه دیگری برای ازسرگیری مراودات اقتصادی با غرب نخواهیم داشت. اینها همه الفبای تجارت جهانی است.