دولت میتواند برنامهای نوآورانه برای ساخت یک ورزشگاه ۳۰ هزارنفری در پایتخت در نظر بگیرد، بهگونهای که هیچ هزینهای از بودجه عمومی صرف این پروژه نشود.
در این مدل، سرمایهگذاران خصوصی هزینه ساخت ورزشگاه، معادل ۵۰ میلیون دلار (حدود ۶,۰۰۰ میلیارد تومان)، را تأمین کرده و در مقابل، زمینهای اطراف ورزشگاه در اختیار آنها قرار میگیرد(با حق مالکیت و بهرهوری ۱۵ساله) تا با توسعه پروژههای تجاری، تفریحی و گردشگری، بازده اقتصادی خود را دریافت کنند.
بر اساس پیشبینیها، حداقل هفتهای ۳۰ هزار نفر از ورزشگاه بازدید خواهند کرد و با میانگین قیمت بلیت ۲۰۰ هزار تومان، درآمد سالانه تنها از فروش بلیت به حدود ۳۱۲ میلیارد تومان میرسد.
علاوهبرآن، درآمدهای جانبی سالانه (بر اساس قراردادهای مرسوم و قیمتهای داخل ایران) از جمله تبلیغات داخلی و محیطی ۶۰۰ میلیارد تومان، فروش غذا و نوشیدنی ۳۶۰ میلیارد تومان، اجاره واحدهای تجاری و مراکز ورزشی(سالن گیم،بدنسازی،دومیدانی،تنیس، فوتسال و...) ۱,۲۰۰ میلیارد تومان و درآمد حاصل از مراکز فرهنگی( کتابخانه، آمفیتئاتر، سالن نمایش و...) ۴۸۰ میلیارد تومان برآورد شده است.
مجموع درآمد سالانه ورزشگاه در کمترین حالت خود نزدیک به ۲,۹۵۲ میلیارد تومان تخمین زده میشود.
با احتساب هزینههای عملیاتی معادل ۲۰ درصد درآمد سالانه، سود خالص ورزشگاه حدود ۲,۳۶۲ میلیارد تومان خواهد بود که نشان میدهد سرمایهگذاری انجام شده ظرف کمتر از ۲.۵ سال بازگشت مییابد.
مزیت اصلی این مدل، کاهش فشار مالی بر بودجه عمومی و بهرهبرداری حداکثری از سرمایهگذاری خصوصی است.
این پروژه نهتنها بار مالی ساخت ورزشگاه را از دوش دولت برمیدارد، بلکه با تضمین جریان ثابت مخاطب و بازده اقتصادی برای سرمایهگذاران، توسعه منطقهای و افزایش فعالیتهای اقتصادی و گردشگری در اطراف ورزشگاه را نیز تقویت میکند.
کارشناسان شهری و اقتصادی معتقدند این مدل میتواند نمونهای موفق از همکاری دولت و بخش خصوصی در پروژههای زیرساختی بزرگ باشد./ فارس