مصر امروز تقریباً دو برابر ایران گردشگر و دو برابر درآمد جذب می‌کند. این فقط نتیجه بازار نیست؛ برآیندِ یک سیاستِ پیگیر است که میراث را به فرصتی مدرن تبدیل کرده است. افتتاح GEM به ما نشان می‌دهد که گذشته، اگر در مدار «سیاست صنعتی گردشگری» قرار بگیرد، می‌تواند آینده اقتصاد را تقویت کند.
ایران و مصر، دو کشور باستانی با تمدنی چند هزار ساله حالا در دو مسیر متفاوت از هم قرار گرفته‌اند. نه منظور دهه‌ها قطع ارتباط این دو کشور و نزدیکی ماه‌های اخیر نیست؛ موضوع روندی است که این دو تمدن کهن جهان در موضوع گردشگری پیموده‌اند. روندی که یکی را حالا در قلب گردشگری جهان قرار داده و برای دیگری میراثش تنها یک صنعت توریسم نیمه جان است.
به گزارش اقتصاد ۲۴، روز اول نوامبر ۲۰۲۵ قاهره شاهد افتتاح رسمی «موزه بزرگ مصر» (GEM) بود؛ پروژه‌ای که بیش از دو دهه کش و قوس خورد، از بحران‌های سیاسی و مالی و همه‌گیری کرونا گذشت و سرانجام در دامنه فلات جیزه و در همجواری اهرام، با حضور هیأت‌های بلندپایه ده‌ها کشور، به روی جهان گشوده شد.
مقیاس پروژه، در نمایش کامل گنجینه توت‌عنخ‌آمون و بازچینی روایی تاریخ مصر باستان، این افتتاح را به رویدادی تبدیل کرد که بسیاری آن را هم‌سنگ گشایش «کانال سوئز» در قرن نوزدهم دانستند؛ نمادی از این که مصری‌ها می‌خواهند هویت باستانی‌شان را از ویترین موزه به موتور محرک اقتصاد و دیپلماسی فرهنگی پیوند بزنند.
GEM روی زمینی حدود ۵۰ هکتار بنا شده، با سالن‌های دائمی نزدیک به ۲۴ هزار مترمربع، مرکز مرمت و آموزش، فضا‌های تعاملی و مهم‌تر از همه، روایت یکپارچه از هفت هزار سال تاریخ مصر. به گزارش اقتصاد ۲۴، در قلب روایت، «گنجینه کامل توت‌عنخ‌آمون» (بیش از ۵۳۰۰ شی) برای نخستین‌بار یکجا دیده می‌شود؛ کنار قایق‌های خورشیدی خوفو و مجسمه‌های غول‌پیکر فراعنه و حالا اینجا قرار است سالانه چند میلیون بازدیدکننده را جذب کند.
هم چنین به نظر می‌رسد که دولت مصر روی ۵ تا ۷ میلیون بازدید در سال حساب باز کرده و قیمت بلیت برای گردشگران خارجی ۱۴۵۰ پوند مصری (حدود ۲۷–۳۰ یورو) اعلام شده است.این رقم بدان معناست که یعنی به‌تنهایی، بلیت‌فروشی می‌تواند بیش از ۱۰۰ میلیون یورو درآمد مستقیم بسازد؛ اما اثر جانبی اصلی جایی دیگر رخ می‌دهد؛ بر روی صنعت‌های هتل داری، پرواز، حمل‌ونقل، صنایع‌دستی، رستوران‌ها و….
حالا دیگر، اما موزه بزرگ مصر (GEM) فقط یک «مکان» نیست؛ بلکه یک تصمیم است؛ تصمیمی برای این که میراث، صرفاً سوژه شور و افتخار ملی نباشد و به موتور ارزآوری و جذب سرمایه‌ی خارجی بدل شود. مصر برای این انتخاب، حتی از وام‌های توسعه‌ای ژاپن استفاده کرد، پروژه را در اوج تنگنای ارزی رها نکرد و با پافشاری، آن را به خط پایان رساند./ آرمان امروز