آرمان امروز: در شرایطی که بسیاری از کسب‌وکارهای خرد به‌دلیل نبود وثایق و نقدینگی کافی،از چرخه دریافت تسهیلات بانکی کنار گذاشته می‌شوند، “فکتورینگ” فرصتی جدید فراهم کرده تا این واحدها بتوانند بر پایه فاکتورهای رسمی فروش خود،به تأمین مالی سریع و کم‌هزینه دست یابند.
یکی از چالش‌های دیرینه کسب‌وکارها در ایران، به‌ویژه بنگاه‌های خرد و متوسط، کمبود منابع مالی و سختی دسترسی به تسهیلات بانکی است. نبود وثایق کافی، زمان‌بر بودن فرآیند دریافت وام و الزام ارائه دارایی‌های ثابت، بسیاری از کسب‌وکارها را در مرحله شروع یا توسعه فعالیت متوقف می‌کند. این مشکل در شرکت‌های دانش‌بنیان، استارت‌آپ‌ها و پیمانکاران نوپا که هنوز از دارایی قابل‌توجهی برخوردار نیستند، به‌مراتب حادتر است.
در چنین شرایطی، فکتورینگ می‌تواند به‌عنوان ابزاری نوین در تأمین مالی زنجیره‌ای، از فشارهای مالی بکاهد و زمینه رشد و پایداری بنگاه‌های اقتصادی را فراهم کند. این ابزار که سال‌هاست در بسیاری از کشورهای دنیا مورد استفاده قرار می‌گیرد، اکنون پس از چندین سال بحث و تأخیر، رسماً وارد سازوکار تأمین مالی در ایران شده است.
در ساده‌ترین تعریف، فکتورینگ یعنی تبدیل مطالبات آینده به نقدینگی امروز.
به‌طور معمول، وقتی یک بنگاه با کارفرما قرارداد می‌بندد، باید برای دریافت پول انجام کار، مدت زیادی منتظر بماند. اما در سازوکار فکتورینگ، بنگاه می‌تواند مطالبات ثبت‌شده و رسمی خود را به یک نهاد مالی (بانک‌ها یا صندوق‌های سرمایه‌گذاری) واگذار کند و پیش از انجام کامل کار، تأمین مالی شود.
در این روش:
بنگاه اقتصادی، قرارداد یا فاکتورهای رسمی خود را به نهاد مالی ارائه می‌کند، نهاد مالی به جای بانکداری سنتی از مطالبات آینده به‌عنوان وثیقه استفاده می‌کند، کارفرما موظف است مبلغ پروژه را در زمان سررسید به نهاد مالی پرداخت کند، به این ترتیب، بنگاه دیگر نیاز ندارد وثایق سنگین ملکی یا نقدی ارائه دهد و می‌تواند تنها بر پایه قراردادهای خود، منابع مالی لازم برای اجرا را دریافت کند.
چرا فکتورینگ برای کسب‌وکارهای خرد اهمیت دارد؟
کسب‌وکارهای کوچک و متوسط در اقتصاد ایران سهم بالایی از اشتغال و تولید را بر عهده دارند، اما سهمشان از تأمین مالی بسیار ناچیز است. یکی از دلایل، نبود وثایق قابل قبول برای بانک‌هاست. در حالی که بسیاری از این کسب‌وکارها:
فاکتورهای رسمی دارند، با شرکت‌های بزرگ قرارداد دارند، ظرفیت درآمدی مناسب دارند اما نقدینگی کافی برای ادامه فعالیت ندارند.