هوندا سیویک در بسیاری از کشورهای دنیا یک ماشین معمولی است. اما در ایران ماجرا به گونه‌ای دیگر است. این متفاوت بودن نه به دلیل امکانات خارق‌العاده یا مشخصات فنی توفانی آن، بلکه به دلیل خاطره‌ساز بودن آن است. هوندا سیویک زمانی که برای اولین بار وارد ایران شد هنوز درهای واردات خودرو به ایران باز نشده بود. ورود چند مدل هوندا آن هم به صورت محدود رنگ و لعابی به خیابان‌ها زد. از میان این مدل‌ها اما سیویک بود که دل جوانان را ربود. خودرویی که برای ماشین‌بازی جوان‌ها همه چیز داشت. هم طراحی به روزی داشت و هم شتاب آن می‌توانست آن‌ها را راضی کند. این‌گونه بود که از میانه دهه ۷۰ تا یک دهه بعد هوندا سیویک‌ها برای خودشان برو و بیایی داشتند.
ورود به بازی سخت
اما ورود مجدد سیویک به بازار ایران نتوانست سر و صدای گذشته را به پا کند. زمانه تا حد زیادی عوض شده و اگر چه هنوز تا هم سطح شدن با بازارهای جهانی راه درازی در پیش داریم اما حالا دیگر جوانان ایرانی هم ب‌ام‌و و پورشه و مازراتی سوار می‌شوند. از طرف دیگر در کلاس هوندا سیویک چه از نظر بدنه و چه از نظر فنی خودروهای زیادی حضور دارند. همین کار را برای سیویک دشوار کرده است. به خصوص که به طور سنتی هوندا همیشه در ایران زیر سایه نام‌های هموطنش مانند تویوتا و میتسوبیشی مانده است. از طرف دیگر پسر عموهای کره‌ای هوندا هم خوب توانسته‌اند در این کلاس بازار را به دست بگیرند. نتیجه آنکه سیویک برای آنکه یک بار دیگر سر زبان‌ها بیفتد راه سختی در پیش دارد.
سیویک ساده شد
در بازار ایران هوندا سیویک به طور مستقیم با خودروهایی مانند تویوتا کرولا، کیا سراتو و هیوندای النترا هم کلاس می‌شود. البته اگر صرفاً حجم موتور را در نظر بگیریم طیف بیشتری از خودروها را در بر می‌گیرد اما خب همه چیز که حجم موتور نیست. اگر بررسی را با خصلت اصلی سیویک که می‌شناسیم یعنی طراحی اسپرت آن آغاز کنیم باید بگوییم که در گذشته هوندا سیویک از تمامی خودروهایی که ذکر شدند طراحی اسپرت‌تری داشت. اما اکنون این‌گونه نیست. سیویک به خصوص در مدل سدانش به یک خودرو خانوادگی – اقتصادی نزدیک‌تر شده است تا یک خودرو اسپرت. وضعیت اکنون به گونه‌ای است که طراحی جلو تویوتا کرولا را می‌توان اسپرت‌تر از هوندا سیویک دانست. بعد از آن هیوندای الانترا قرار می‌گیرد و بعد نوبت هوندا سیویک است. هر چند همچنان ظاهری اسپرت‌تر از کیا سراتو دارد.در طراحی آن المان شاخصی که مختص آن باشد دیده نمی‌شود. شاید زمان آن فرا رسیده که هوندا دست کم سیویک را به LED مجهز کند. در طراحی عقب خودرو وضعیت بهتر است و با خطوط بازی شده و چراغ خطر دو تکه آن حس خوبی به بیننده منتقل می‌کند.
رانندگی مطمئن
همان‌گونه که ظاهر سیویک از تهاجمی بودن بیرون آمده، رانندگی آن نیز آرام‌تر شده است. هوندا با کم کردن از خصلت‌های اسپرت سیویک تلاش کرده تا این خودرو را برای طیف بیشتری از خریداران مناسب سازد. در رانندگی با سیویک دو برتری وجود دارد اول اینکه مصرف سوخت آن به طور چشمگیری پایین است و دیگر اینکه خودرو سیستم تعلیق بسیار نرمی دارد.از این نظر فقط تویوتا کرولا از سیویک نرم‌تر است و در مقابل هیوندای الانترا و کیا سراتو برگ برنده در دست سیویک خواهد بود. این قابلیت برای خیابان‌های تهران و همچنین رانندگی‌های طولانی بسیار مناسب خواهد بود.با این حال هندلینگ سیویک در مقایسه با الانترا و سراتو کمتر است. البته نه آنقدر که شما را نگران کند اما مثلاً برای لایی کشیدن خودرو مناسبی نیست.
از طرف دیگر یک تغییر مهم استفاده از گیربکس CVT در مدل جدید سیویک است. این گیربکس باعث شده تا مصرف سوخت خودرو با از بین رفتن ضرایب دنده کاهش پیدا کند. اما عیب آن این است که گیربکس‌های CVT چندان در دنده معکوس کشیدن‌ها خوب عمل نمی‌کنند و همچنین شتابگیری آن‌ها نیز ناگهانی نیست. با این حال اگر به دنبال یک خودرو با موتور بدون سر و صدا و رانندگی مطمئن هستید که در مواقع ضروری بتوان با آن رانندگی نیمه اسپرت را هم تجربه کرد، هوندا سیویک از تویوتا کرولا و کیا سراتو بیشتر شما را راضی می‌کند. جدای از ارتقا فنی موتور، عامل دیگری که باعث کاهش مصرف سوخت این خودرو شده است طراحی زیر خودرو است. در این طراحی جریان هوای زیر خودرو به سرعت به سمت عقب هدایت شده و از ایجاد مقاومت در برابر هوا جلوگیری می‌شود.اگر چه سیویک دیگر رانندگی اسپرت نسل‌های گذشته را ندارد اما همچنان یک ویژگی از آن دوران را حفظ کرده است و آن خاصیت تند فرمانی یا در اصطلاح فرمان تیز آن است. این قابلیت اگر با یک موتور پر قدرت همراه می‌شد آن وقت می‌توانست طرفداران رانندگی اسپرت را بیشتر راضی کند.
پرچمدار آپشن در کلاس
اگر از منظر طراحی و فنی هوندا سیویک کمی از رقبا عقب می‌افتد، اما از نظر طراحی داخلی و آپشن‌بندی به طور قطع در کلاس خودش از پرچمداران بازار ایران به حساب می‌آید. با آنکه سیویک یک خودرو در کلاس جمع و جور به حساب می‌آید اما از فضای داخلی آن به صورت بهینه استفاده شده است. صندلی‌ها در عین حال که آرگونومیک و استاندارد هستند فضای خوبی هم در اختیار سرنشینان قرار می‌دهند. به گونه‌ای که ما توانستیم فردی با قد ۱۸۸ سانتی‌متر را به راحتی در صندلی عقب بنشانیم.
اما برای به دست آوردن این فضای راحت در داخل خودرو، طراحان ناگزیر شده‌اند بخشی از فضای صندوق عقب را فدا کنند. به این ترتیب فضای بار صندوق عقب هوندا سیویک از رقبایش کمتر است. البته این به اندازه‌ای نیست که یک عیب اساسی به حساب بیاید و تنها در مقام مقایسه خودش را نشان می‌دهد. در بخش آپشن هم علاوه بر اینکه امکانات دیگر خودروهای همکلاسش مانند تهویه مطبوع هوشمند، فرمان قابل تنظیم و کروز کنترل را دارد، امکاناتی مانند صفحه نمایش عریض، امکان مشاهده مصرف لحظه‌ای سوخت و میزان بنزین باقیمانده در باک و همچنین سیستم اتصال بلوتوث برای پاسخگویی به تلفن همراه را هم دارد. همچنین درگاه اتصال وسایل پخش موسیقی اپل مانند آیپاد و آیفون را هم به این امکانات اضافه کنید. جلو داشبورد خودرو نیز بسیار شلوغ و در عین حال چشم‌نواز است به این ترتیب این حس را به شما می‌دهد که خودرو پولی که بابت آن داده‌اید را برگردانده است. البته اگر مدل EX سیویک را انتخاب کنید آن وقت از دوربین دید عقب و دوربین نقاط کور نیز بهره خواهید برد و نمایشگر خودرو نیز ۷ اینچی می‌شود. ویژگی اصلی کابین هوندا سیویک دو طبقه بودن نمایشگرها در جلو راننده است. این طراحی و نمایش سرعت به صورت دیجیتالی باعث می‌شود تا حس اسپرت بیشتری به راننده منتقل شود.
