خودرویی که کیفیت از سر و رویش می‌بارد. حالا دیگر می‌شود امید داشت که بازار سدان‌های آسیایی، رنگ و بویی دیگر به خود می‌گیرد.اما در روز رونمایی خبرنگاران کمی توی ذوقشان خورد. راستش کمی نه، خیلی. او لنسر بود ولی فقط در ظاهر. وقتی لیست مشخصات فنی‌اش را خواندیم، یک‌جوری شدیم. موتور 1600 سی‌سی؟ آن هم برای چنین خودرویی؟ مگر می‌شود؟ شاید اشتباه کرده‌اند. شاید اصلاً بد چاپ شده. شاید 2.6 است و نه 1.6. شاید توربوشارژ است. شاید یک موتور برقی هم دارد. ولی نه، آن چیزی که چندی پیش رونمایی شد، یک اچ‌تی‌سی بود که رویش قاب آیفون نصب کرده بودند.
چند ماه قبل هم خبر چنین دسته گل‌هایی از سوی دیگران شنیده شده بود. خبر جنجالی ساخت مزدا3 و سراتوهای 1.6 لیتری. آنقدر استقبال کم بود که متولیان پروژه ترجیح دادند قضیه را فعلاً مسکوت نگه دارند. نسخه‌ای که انگار برای لنسر تازه‌وارد هم پیچیده شده است. کسی بیاید و بگوید قرار است این خودرو رقیب چه کسی شود؟ خودروی خاطره‌انگیزی که حالا همه با انگشت نشانش می‌دهند و می‌گویند پیشرانه‌اش که به اندازه تندر90 حجم دارد و قدرتش به اندازه سمند EF7 پایه گازسوز است!
کاری به این کارها نداریم. این خودرو چه با قلب 1.6 لیتری تولید شود چه با آن نمونه معروف 2 لیتری توربو، لنسر است و محبوبیت واجب. می‌دانید ایراد کار کجاست؟ همه این خودرو را با سری اوولوشن آن مقایسه می‌کنند. خانواده تا دندان مسلحی که همیشه به یک پیشرانه 2 لیتری توربوشارژ شده مجهز بود و از سیستم انتقال قدرت 4WD (چهار چرخ متحرک) استفاده می‌کرد. هندلینگش رویایی است. با همین یکی دو قابلیت ساده، سال‌ها در کوران رقابت‌های قهرمانی رالی، بدجوری نان سوبارو ایمپرزا را آجر کرده بود.
خیلی‌ها می‌گفتند که طرف ایرانی با طرف ژاپنی لابی کرده و برای کاهش قیمت، سفارش چنین پیشرانه‌ای را داده است. ولی اینطور نیست. تند نروید. میتسوبیشی از سال 2007 به این‌سو برای لنسرهای استاندارد (غیر از سری EVO) شش نوع پیشرانه در نظر گرفته. 1.5، 1.6، 1.8، 2 و 2.4 لیتری. حالا برویم خدا را شکر کنیم که نسخه 1.5 لیتری‌اش را نیاوردند. وگرنه سوژه خوبی برای چینی‌های رنگ و وارنگی می‌شد که با چنین حجمی در بازار هستند. البته آرین موتور برنامه فروش نسخه فول 1.8 لیتری 148 اسب‌بخاری را نیز در سر دارد. خودرویی که شاید وضعیتش کمی بهتر از این‌یکی باشد. قیمت لنسر فول 108 میلیون اعلام شده است.
یک تست واقعی
نه ما، هیچ‌کس دیگر هنوز فرصتی برای تست این خودرو نکرده است. اما از قضای روزگار مهندسین و تسترهای مجله تاپ‌گیر بخش فیلیپین این شانس را داشته‌اند که دیداری مفصل با این آقازاده تجربه کنند. داستان با این جمله شروع می‌شود که میتسو لنسر EX سدانی است زیبا و اسپرت با پیشرانه‌ای اقتصادی. مدلی ارزان‌تر و ضعیف‌تر که برای افزایش فروش با توجه به همه قشرهای بازار تدارک دیده شده است. شاید خروجی‌اش چندان دندان‌گیر نباشد ولی روح اسپرت را هنوز دارد. چیزی مثل گالانت که هر کاری کنید، باز هم جذاب است.
داخل کابین هم می‌شود استراتژی مقابله با گران شدن را دید. لوازم و مواد مصرفی ساده‌تر از چیزی هستند که فکرش را بکنید. خودتان را برای روبه‌رویی با یک کنسول پلاستیکی آماده کنید. با این حال پروسه تولید با دقت تمام رعایت شده است. چفت و بست‌ها و درزها به خوبی کیپ هم هستند. برای اینکه مشتری بیش از این آزار نبیند، یکی دوجا از تریم فلزی و چراغ‌های قرمزرنگ LED هیجان‌انگیز استفاده شده است. فوم صندلی زیادی سفت است ولی حالت آن به گونه‌ای طراحی شده که بدنه راننده به راحتی درونش قرار بگیرد. تنها چیزی که بدون تغییر باقی مانده، آن پشت آمپر اسپرت است که به راستی روی هیچ خودروی دیگری دیده نمی‌شود.
غربیلک فرمان خیلی خوب در دست می‌نشیند. همان حسی که همیشه از لنسر انتظارش را داشتیم. جالب است که دسته‌دنده در مدل دستی به مراتب خوش‌دست‌تر از نمونه اتوماتیک است. فشردن پدال‌های زیر پا در سرعت‌های بالا لذت‌بخش است. به بخش قوای محرکه می‌رسیم. جایی‌که انبوهی از انتقادات را می‌بینیم. شاید این پیشرانه 1.6 لیتری آن چیزی نباشد که دلمان می‌خواهد ولی نباید فراموش کرد که پشت پرده میتسوبیشی است. قلب تپنده در نظر گرفته شده برای این لنسر عضوی از خانواده MIVECها است. پیشرانه‌هایی که بیش از 60 درصد گشتاور را در دور موتور زیر 3000 rpm به چرخ‌ها منتقل می‌کند.
عملکرد خوب آن را بعد از سرعت 100 کیلومتر در ساعت ببینید. محاسبه کرده‌ایم که این خودرو در پیمایش‌های داخل شهری در هر 100 کیلومتر 9 لیتر و در پیمایش‌های خارج شهری در هر 100 کیلومتر 8.1 لیتر سوخت مصرف می‌کند. یادتان باشد با سرعت 70 کیلومتر در ساعت مصرف آن 1 لیتر به ازای هر 20 کیلومتر است. در قسمت هندلینگ و تعلیق به کلی می‌توان از پیشرانه فاصله گرفت. این خودرو یکی از بهترین چسبندگی و پایداری‌هایی را به اجرا می‌گذار‌د که به جرات با هیچ خودروی دیگری تجربه نشده است. توزیع وزن در آن استادانه انجام شده است. نرمی و سفتی فنر وقتی خودش را نشان می‌دهد که در پیچ‌های تند و مسیرهای ناهموار قرار بگیرید.
امکانات و قابلیت‌ها
زیادی از حد هم نباید شلوغش کنیم. تمام دعوا سر قوای محرکه این لنسر است و نه آپشن‌ها و امکاناتش. خودرویی که 7 کیسه هوای ایمنی دارد. کمربندهای ایمنی‌اش 3 نقطه‌ای پیش کشنده هستند. آینه وسط شب و روز، برف پاک‌کن و شیشه‌شوی جلو، سنسور باران، زه آب‌گیر با پوشش کروم، گرم‌کن شیشه عقب با تایمر، دستگیره‌های داخلی با پوشش کروم، دستگیره‌های خارجی هم‌رنگ بدنه، سیستم ورود بدون سوییچ، بازکن درب صندوق، دستگیره سقفی جمع شونده 4 تکه، چراغ‌های جلو هالوژن، روشن و خاموش شدن چراغ‌های جلو متناسب با نور محیط مجهز به سیستم تنظیم دستی ارتفاع، نوع رفلکتور جلو، سیستم صوتی CD و MP3 با 4 اسپیکر و 2 تیوتر و کنترل سیستم صوتی روی فرمان هم چیزهایی هستند که احتمالاً از وجودشان خیلی تعجب نمی‌کنید.
رقبای داخلی
هرچقدر هم که بحث‌برانگیز و جنجالی باشد، قیمتش انصافاً ترقیب‌کننده است. این روزها با 90 میلیون چیز دندان‌گیری کاسب نمی‌شویم. یعنی مثلاً شما لنسر را رها می‌کنید و می‌روید سراغ هیوندای اکسنت 86 میلیونی؟ یا اینکه می‌خواهید با 73 میلیون سوار i20 شوید؟ در بین دوستان هم‌وطن بعید است که لنسر را به یک تویوتا یاریس هاچ‌بک نسل جدید 83 میلیونی بفروشید. شاید نزدیک‌ترین رقیب قیمتی و قدرتی، همان کیا سراتوهای 1.6 لیتری باشند که حرفش را زدیم. کره‌ای‌هایی که 88 میلیون تومان در بازار خرید و فروش می‌شوند. حداقل از ام‌جی 350 چینی که بهتر است. نیست؟