بر خلاف آنچه عمده مردم ممکن است بپندارند، پایین بودن ارزش پولِ ملیِ یک کشور در مقابل ارزهای خارجی، الزاما برای آن کشور بد هم تمام نمی‌شود.
در واقع، پایین نگه‌داشتن قیمت یک ارز در بازار ارزهای بین‌المللی به صورت مصنوعی، سیاستی است که کشورهایی همچون چین، سال‌ها است آن را دنبال می‌کنند.
هدف کشورهایی مانند چین از پایین نگه‌داشتن قیمت ارز ملی‌شان (سیاستی که به «جنگ ارزی» هم مشهور شده است)، این است که بتوانند توان صادراتی خود در عرصه بین‌المللی را حفظ کنند.
وقتی ارز یک کشور در مقابل ارزهای خارجی ارزان‌تر باشد، یعنی تولید کالا و خدمات در آن کشور (در شرایط ثبات سایر عوامل) ارزان‌تر تمام می‌شود و این یعنی در حالت کلی، صادرات از مبداء آن کشور هم می‌تواند بالاتر برود.
مثلا فرض کنید هر قوطی کنسرو تن ماهی در ایران حدود ۲۵ هزار تومان قیمت داشته باشد و تولیدکننده حتی با این قیمت هم سودآوری خود را حفظ کند.
با تبدیل این قیمتِ ریالی به دلار، قیمت این کنسرو تن‌ماهی (کمابیش) معادل حدود یک دلار خواهد بود و این در حالی است که کالاهای مشابه در کشورهای اطراف، گاهی ۳ تا ۵ برابر این قیمت دارند. این وضعیت را می‌توان به کالاهای دیگر هم تعمیم داد.
واضح است که در این شرایط، شهروندان کشورهای اطراف ایران برای خرید کالاهای ایرانی صف بکشند و صادرات به قدری افزایش پیدا کند که کمبود کالایی در داخل کشور رخ بدهد، اتفاقی که در عمل هم رخ داد./ تجارت‌نیوز