چند سالی است که خودروسازان شروع به پیش‌فروش بعضی از خودروهایی که هنوز به تولید انبوه نرسیده‌اند یا هنوز آماده تحویل نیستند، کرده‌اند. این در حالی است که گاهی عدم تحویل این خودروها حتی به بیش از دو سال هم رسیده است.
برای نمونه، خودرو مگان که سال ۱۳۹۱ ثبت‌نام و پیش‌فروش شده بود تا در عرض چند ماه تحویل مشتریان داده شود، مبلغ حدود ۳۰ میلیون تومان از مشتریان دریافت می‌کرد و مابقی آن باید در چند ماه آینده پس از تحویل خودرو پرداخت می‌شد. اما امروز شاهد هستیم که خودرو مگان که در سال ۱۳۹۱ به مشتریان باید تحویل داده می‌شد، حالا در انتهای سال ۱۳۹۳ هنوز این خودرو به مشتریان تحویل داده نشده است. وقتی هم که ثبت‌نام‌کنندگان برای دریافت طلب خودرو خود به نمایندگی‌ها مراجعه می‌کنند، به آنها پیشنهاد انصراف می‌دهند و حتی مبلغی بالغ بر ۲۰ میلیون تومان سود تاخیر نیز داده می‌شود.
از سوی دیگر، خودرو تندر ۹۰ که در سال ۱۳۹۲ به مشتریان پیش‌فروش شده بود تا در عرض چند ماه به مشتری تحویل داده شود، هنوز تحویل داده نشده است و به افرادی که برای انصراف مراجعه می‌کنند، حدود ۲ تا ۳ میلیون تومان پیشنهاد سود انصراف از خودرو از سوی نمایندگی‌ها داده می‌شود.
در حال حاضر با وجود این مسایل، این سوال مطرح است که آیا در این شرکت‌های خودروسازی، مدیریت یا برنامه‌ریزی وجود ندارد تا مشخص شود خودرویی که پیش‌فروش می‌شود، در موعدی که به مشتری وعده داده می شود، آماده هست یا خیر؟! تا بعد از چند ماه در بی‌برنامه‌گی و سردرگمی نمانند که شروع به پرداخت سودهای میلیونی بابت تاخیر خودرو نکنند؛ سودهایی که حتی تا ۲۰ میلیون تومان هم می‌رسد. آیا با یک برنامه‌ریزی منسجم نمی‌شود این مشکل را حل کرد که هم مشتری ضرر نکند و هم خود خودروسازها.