مدت‌ها بود که خبرهای ضد و نقیضی در خصوص ورود رنو داستر، شاسی‌بلند اقتصادی تولید مشترک رنو و داچیا به ایران شنیده می‌شد، این خبرها چندی پیش با چاپ آگهی پیش فروش مدل 2014 داستر توسط نگین موتور (نماینده رسمی‌رنو در ایران) در روزنامه‌ها سرانجام رنگ واقعیت به خود گرفتند. پس از موفقیت رنو و داچیا با مدل معروف لوگان یا همان L90، رنو تصمیم به توسعه داستر به عنوان نمونه شاسی‌بلند اقتصادی گرفت و در نهایت محصول این پروژه در سال 2010 به عنوان یک SUV کاربردی با قیمت مناسب روی چرخه تولید رفت. در کنار دو کمپانی رنو و داچیا، شرکت‌های ریز و درشت مختلفی به مونتاژ این خودرو در کشور‌های برزیل، هند، روسیه، کلمبیا و‌اند ونزی می‌پردازند تا این خودرو اقتصادی، با پایین‌ترین قیمت ممکن در هر منطقه به دست مشتریان برسد. چندی پیش از تحویل اولین رنو داسترها به مشتریان ایرانی، نمونه 2013 این خودرو را مورد بررسی قرار دادیم که ماحصل این بررسی را در ادامه می‌خوانید.
داستر در یک نگاه
داستر را از بسیاری جهات می‌توان همان لوگان شاسی بلند نام گذاری کرد، خودرویی با طراحی ساده و نه چندان زیبا، امکانات رفاهی معدود و پیشرانه‌ای بی‌خرج و معمولی. اما از سوی دیگر داستر می‌تواند پتانسیل‌های نهان لوگان در عبور از مسیرهای خارج جاده‌ای را در حد نهایت به نمایش بگذارد، افزایش فاصله کف خودرو از سطح زمین تا حد 21 سانتی‌متر در کنار تعیین زاویه ورود و خروج مناسب به مسیرهای ناهموار، نوید بخش همین مسئله‌اند .
برای داستر، طیف نسبتا وسیعی از پیشرانه‌های بنزینی و دیزلی قابل سفارش هستند که از گزینه‌های صرفا اقتصادی 1.2 لیتری تا نمونه‌های 2 لیتری مشترک با مگان را شامل می‌شوند. در کنار 7 پیشرانه قابل سفارش، 3 نوع گیرباکس برای این خودرو طراحی شده، 5 دنده دستی، 6 دنده دستی و 4 دنده اتوماتیک. با این حساب داستر بر خلاف سایر برادران خود تنوع فنی بالایی دارد و البته این تنوع فنی شامل حال سیستم‌های انتقال قدرت هم می‌شود، آنچنان که نمونه پایه به‌صورت دیفرانسیل جلو طراحی شده اما امکان خریداری نمونه‌های دو دیفرانسیل (غیر دائم) نیز وجود دارد که در زمینه تعلیق عقب نیز با نمونه‌های دیفرانسیل جلو متفاوت هستند. جالب‌تر آنکه گونه‌های دو دیفرانسیل (4x4) تنها با گیرباکس شش سرعته دستی عرضه می‌شوند و نمونه‌های تک دیفرانسیل به گیرباکس اتوماتیک چهار سرعته (مشترک با رنو مگان) مجهزند، با این حساب عجیب نیست که نمونه‌های 4x4 از دیفرانسیل سنگین‌تری نیز بهره می‌برند و در جدال با مسیرهای پر شیب، بسیار توانمند تر از گونه گیرباکس اتوماتیک تک دیفرانسیل ظاهر می‌شوند. در واقع می‌توان گفت که داستر در دو تیپ شهری و آفرود عرضه می‌شود. گونه تک دیفرانسیل مجهز به گیرباکس اتوماتیک با وزن کمتر، فضای حمل بار بیشتر و هندلینگ اندکی بهتر، برای کاربرد‌های جاده‌ای و شهری مناسب است و گونه دو دیفرانسیل دستی نیز گزینه‌ای مناسب و اقتصادی برای رفتن کوه و صحراست.
تجربه رانندگی
با نشستن پشت فرمان و چرخاندن سوئیچ، پیشرانه 2 لیتری 16 سوپاپ که پیش‌تر روی مگان‌های موجود در بازار ایران امتحان خود را پس داده روشن می‌شود. پیشرانه‌ای کم صدا، کم استهلاک و کم مصرف که قدرتی مناسب در اختیار راننده قرار می‌دهد. گیرباکس اتوماتیک این خودرو هم خیلی غریبه نیست، چندی پیش توسط ایران خودرو روی تندر 90 نصب شد و نمونه اتوماتیک تندر با این گیرباکس به سبد محصولات ایران خودرو اضافه شد. با قرار دادن گیرباکس در حال حرکت و بازی با پدال گاز، گیرباکس بدون ضربه و با کیفیت قابل قبول خودرو را به حرکت در می‌آورد. ضریب دنده‌های نسبتا سنگین موجب شتاب نه چندان جالب خودرو در دنده یک می‌شود، گیرباکس این خودرو همانند گیرباکس معروف پژو 206، جعبه دنده‌ای نسبتا پیچیده و بد قلق است، چرا که به سبک جدید و کامپیوتری ساخته شده ولی با توجه به هزینه پایین ساخت این خودرو، چندان هوشمندانه عمل نمی‌کند و از یک تکنولوژی قدیمی برخوردار است. با توجه به این وضعیت گیرباکس، توصیه می‌شود تا در دور‌های میانی فشار روی پدال گاز را کم کنید تا تعویض دنده سریع‌تر و راحت‌تر انجام شود، چرا که تعویض دنده در دور هایی بالایی با چنین خودرویی، علاوه بر کم کردن عمر گیرباکس، ضربه‌های نه چندان جالبی در حین تعویض دنده به کابین وارد می‌کنند. پس از تعویض دنده از یک به دو، دنده با اختلاف زیادی نسبت به دنده قبلی سبک می‌شود که در مسیر بدون شیب به شتابگیری خودرو منجر می‌شود ولی در سر بالایی و مسیرهای پرشیب، کاهش قدرت و کشش به وضوح ملموس خواهد بود، چرا که دور موتور از حد ایده‌آل برای دستیابی به حداکثر قدرت و گشتاور بیش از حد فاصله می‌گیرد و در واقع این عیب بیانگر تعداد اندک دنده‌های گیرباکس اتوماتیک (چهار سرعته) و نامناسب بودن ضرایب آن است، البته با توجه به پیشرانه 135 اسب بخاری، کاهش قدرت مانند تندر اتوماتیک نیست که کار کرد موتور را تا دور‌های مرده پیش ببرد و نیاز به دنده معکوس باشد. در خصوص مدل‌های دنده‌ای، با توجه به قدرت قابل قبول پیشرانه و انتقال قدرت به دو محور، سواری دلچسب‌تر و چسبندگی بالاتری نسبت به مدل اتوماتیک قابل انتظار است، اما از سوی دیگر مسافت ترمز گیری به دلیل وزن بیشتر نمونه دو دیفرانسیل در حدود 3 متر افزایش می‌یابد که رقم قابل توجهی است، در واقع باید گفت که برای یک SUV با این ابعاد، استفاده از ترمزهای کاسه‌ای برای محور عقب تا حد زیادی ناامیدکننده به نظر می‌رسد، هر چند عملکرد ترمز در مجموع قابل قبول است. در رانندگی با این خودرو، فرم معکبی بدنه، موجب می‌شود که تسلط راننده بر ابعاد کلی خودرو کاملا مطلوب باشد و با توجه با آینه‌های بزرگ طرفین، نقاط کور به صفر نزدیک شده‌اند. در مجموع سواری رنو داستر با توجه کاراکتر کلی خودرو خوب است و این خودرو می‌تواند نمره قبولی را دریافت کند، البته نمونه‌های مجهز به گیرباکس اتوماتیک، با توجه به تک دیفرانسیل بودن و گیرباکس نه چندان دقیق و آماده، در مسیرهای خارج جاده چندان حرفی برای گفتن ندارند و تا حدودی شخصیت سردرگمی را برای راننده ترسیم می‌کنند، چرا که با توجه به ابعاد بدنه و مصرف سوخت، داستر اتوماتیک برای رفت و آمد در شهر نیز چندان مطلوب به نظر نمی‌رسد.
