در فاصله 1300 کیلومتری جنوب پایتخت به شهری می رسیم که به گفته سرشماری سال 90، جمعیتی 66 هزار نفری دارد.
این شهر که از شرق با استان بوشهر و از غرب با بندرلنگه و از شمال با استان فارس و از جنوب با خلیج فارس همجوار است "عسلویه" نام دارد.
به گفته کتاب از مروارید تا نفت، نوشته دکتر رضا طاهری، عسلویه یعنی شهر آب و عسل. اما جالب است بدانید در این شهر هر چه پی آب دویدیم،آبی ندیدیم.
عسلویه شهری به وسعت 10 هزار هکتار، فقط و فقط یک روز در هفته آب شرب دارد!!!
موضوع را وقتی مطلع شدیم که در دمای 27 درجه‌ای ظهر 14 آذرماه سال 95 سری به بازار عسلویه زدیم و به مغازه بستنی فروشی رفتیم.
اما وقتی برای شستن دست شیرآب را بازکردیم خبری نبود. از مغازه‌دار سوال کردیم پرسیدم آب قطع است؟ صاحب جوان مغازه نگاهی انداخت و گفت کلا آب نیست.
تعجب کردیم؛ گفت آب در عسلویه هفته ای یک بار وصل می شود که مردم باید در مخازن منازلشان آب را برای مدت یک هفته ذخیره کنند.
پرسیدیم فقط مغازه ها چنین وضعیتی دارند که گفت خانه ها هم وضعیتشان این گونه است.
به صحبت های صاحب مغازه اطمینان نکردیم و برای جست‌وجوی آب راهی دیگر مغازه ها شدیم اما در هیچ جای شهر عسلویه نیافتیم.
همیشه عسلویه (تامین کننده گاز کشور کشور) را با ویژگی منبع تامین گاز سراسر کشور که خود فاقد گاز لوله کشی است می‌شناختیم اما از 14 آذرماه سال 95، عسلویه آب شرب هم به فهرست دیگر نداشته‌های مخزن گنج عظیم کشور افزودیم.
در پایان دو سوال را ار جانب مردمان عسلویه از مسؤولان دولتی می پرسم و منتظر جوابشان می مانیم که
1) چرا شهری که در کنار دریا قرار گرفته است آب شرب ندارد؟
2) چرا شهری که گاز کل کشور را تامین می کند خودش گاز لوله کشی ندارد؟