تهران؛ امن‌ترین شهر سال 2016

اکونومیست عنوان کرده تهران در صدر شهرهایی ایستاده که توانسته‌اند در 5 سال اخیر بیشترین میزان امید به زندگی را در خود افزایش دهند و حفظ کنند.

این گزارش عنوان کرده که اگرچه ملبورن در رده‌بندی نهایی به‌عنوان مقام اول شهرهای جهان با در نظر گرفتن ویژگی‌های پایاتر و ریشه‌ای که در اندازه‌گیری‌های مقیاس امنیت و کیفیت زندگی جزو عوامل ثابت هستند، شناخته شده‌است؛ اما تهران با توجه به متغیرهای اثرگذار که نقش نسبی و مقطعی در این اندازه‌گیری‌ها را دارد، در صدر شهرهایی ایستاده که توانسته‌اند در پنج‌سال اخیر بیشترین میزان امید به زندگی را در خود افزایش دهند و حفظ کنند.

بر اساس این گزارش، در میان ١۴٠ کشور جهان در رده‌بندی مشابهی در پنج‌سال پیش، ایران رتبه‌ی ١٣٢ را داشت و حالا با ایجاد ثبات نسبی سیاسی در این منطقه‌ی جغرافیایی شاهد هستیم که به رتبه‌ی ١٢۶ ارتقا پیدا کرده است.

در لغت‌نامه‌ی وبستر در تعریف ابتدایی برای معنایابی واژه‌ی Livability آمده‌است: «امید به بقا» و البته «مناسب برای زندگی بشر». امید به زندگی به‌عنوان فاکتوری مهم در شناخت امنیت زیستی در هر منطقه از جهان به‌ویژه در سال‌های اخیر مورد توجه واقع شده‌است. در سایت تحلیلی Livablecities در مقاله‌ای به این موضوع اشاره شده‌است که اساسا این مقوله چه اهمیتی دارد و این‌گونه ارز‌یابی‌ها چه‌ اندازه ارزشمند هستند؟

در این مقاله می‌خوانیم: «اولین‌بار که عبارت Livable Cities برای تشریح قابلیت و کیفیت زیستی مطرح شد، به سال‌های ١٩٨٠ برمی‌گردد. آنچه به‌عنوان ویژگی‌های شهرهای مناسب زندگی در این رده‌بندی‌ها مورد توجه قرار می‌گیرد، باعث می‌شود تا شما با خیال راحت به آنجا سفر کنید، سرمایه‌گذاری‌های خرد و کلان داشته‌باشید و به‌راحتی سبک زندگی بی‌دغدغه‌ای را تجربه کنید؛ اما در سال‌های اخیر، فاکتورهای ارزیابی تغییر کرده‌اند و عوامل خطرسازی چون شیوع بیماری، عدم امنیت عمومی، جنگ، کشتار و حوادث طبیعی هم در این زمینه نقش مهمی بازی می‌کنند و این باعث شده تا مواردی چون مسائل اقتصادی به حاشیه رانده شده یا کیفیت سبک زندگی را به‌شکل ویژگی‌های بومی همان منطقه مورد بررسی قرار دهند.

بنابراین، شهرهایی که هر سال به‌عنوان مکان‌هایی با بیشترین درصد و امکان امید به بقا معرفی می‌شوند، متاثر از ویژگی‌های لحاظ‌شده در همان‌دوره هستند که در انتخاب‌شان، زور عوامل خارجی و داخلی گذرا، بر عوامل پایه‌ای و فاکتورهای ثابت می‌چربد». ریس لینگ، جیم هامیلتون و کتی توماس در مقاله‌ای با عنوان «چه چیزهایی یک شهر را به محل امن برای سکونت بدل می‌کند؟» منتشره در ١٩ دسامبر سال ٢٠٠٩ در سایت مرکز داده‌پردازی و تحقیقاتی Crcresearch که محققان کانادایی در آن فعالیت دارند، نوشته‌اند: «توسعه‌ی پایدار، مساوی با افزایش سطح کیفی زندگی‌ست و این مسئله به‌دست نمی‌‌آید مگر آنکه یک جامعه به‌طور کلی زیرساخت‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خود را تغییر دهد.

به همین علت، در تشریح کیفیت زندگی در هر نقطه از دنیا باید ویژگی‌های خاص آن جغرافیا را لحاظ کرد و نمی‌توان به‌طور دقیق با جزئیات کامل گفت کدام شهر یا کشور محل بهتری برای زندگی‌ست. آنچه در نتایج حاصل از رده‌بندی‌ها ارائه می‌شود تنها به‌شکلی کلی‌ و البته مقطعی‌ست».

مقاله‌ی منتشره در تاریخ سال ٢٠١۵ در نشریه‌ی AARP The Magazine که با ۴٧میلیون خواننده در سراسر جهان، یکی از پرمخاطب‌ترین نشریات آمریکایی‌ست، به ویژگی‌های یک جامعه‌ی زیستی مطلوب اشاره شده و آمده‌است: «جامعه‌ی مطلوب برای زیست یا به‌عبارتی همان شهری با امید به بقاء بالا، یعنی جایی که شما در امنیت و رفاه کامل باشید که اساسا چنین جامعه‌ی آرمانی وجود ندارد و تمام کشورها می‌کوشند تا به آن شرایط برسند؛ اما همه‌چیز متاثر از پتانسیل‌های درونی جوامع نیست و عوامل تاثیرگذار بیرونی گاه برهم‌زننده‌ی معادلات هستند. در یک جامعه‌ی مطلوب برای زیست، شما با شرایط طبیعی و در روندی امن به پیری می‌رسید؛ به همین علت می‌گویند که در این‌گونه نقاط جهان امید به زندگی بالاست و کدام بخش جهان به شما چنین تضمینی می‌دهد؟». به‌تازگی نشریه‌ی گاردین با انتشار گزارشی از ١٠ شهر جهان که بیشترین ویژگی امید به زندگی در پنج‌سال اخیر را داشته‌اند و در این زمینه رشد کرده‌اند، از تهران به‌عنوان مقام نخست این شهرها در سال ٢٠١۶ نام برده‌است.

این گزارش عنوان کرده که اگرچه ملبورن در رده‌بندی نهایی به‌عنوان مقام اول شهرهای جهان با در نظر گرفتن ویژگی‌های پایاتر و ریشه‌ای که در اندازه‌گیری‌های مقیاس امنیت و کیفیت زندگی جزو عوامل ثابت هستند، شناخته شده‌است؛ اما تهران با توجه به متغیرهای اثرگذار که نقش نسبی و مقطعی در این اندازه‌گیری‌ها را دارد، در صدر شهرهایی ایستاده که توانسته‌اند در پنج‌سال اخیر بیشترین میزان امید به زندگی را در خود افزایش دهند و حفظ کنند. بر اساس این گزارش، در میان ١۴٠ کشور جهان در رده‌بندی مشابهی در پنج‌سال پیش، ایران رتبه‌ی ١٣٢ را داشت و حالا با ایجاد ثبات نسبی سیاسی در این منطقه‌ی جغرافیایی شاهد هستیم که به رتبه‌ی ١٢۶ ارتقا پیدا کرده است. البته این گزارش وامدار تحقیقات مرکز آماری The Economist Intelligence Unit Limited است که نشریه‌ی اقتصادی معروف اکونومیست را منتشر می‌کند.

در گزارش اصلی منتشرشده در این نشریه می‌خوانیم: «طی ١٢ ماه گذشته شاهد وقوع رویدادهایی بودیم که هر یک به‌نوعی امنیت جهان را مخدوش کردند و در نهایت ٢٠درصد از شرایط مطلوب زیستی ٢٩ نام حاضر از ١۴٠ شهر مورد بررسی در این گزارش را کاهش داده‌اند. حضور وحشت عمومی جوامع از شرایط زیستی فعلی جهان که گذشته از موج آسیب‌های اقتصادی و اجتماعی، شاهد گسترش تروریزم هستند، باعث شده تا بسیاری از شهرهای جهان، آن امنیت لازم را برای زندگی نداشته‌باشند. تا زمان تنظیم این گزارش و تنها در چند ماهی که از سال ٢٠١۶ گذشته‌است، بیش از ١٠٠٠ مورد رویداد تروریستی در سراسر جهان گزارش شده‌است که ترس‌آفرین و ناامیدکننده است. در این بررسی، شهرهایی که بیشترین ثبات امنیتی را در مدت پنج‌سال اخیر کسب کرده‌اند، به‌ترتیب تهران، دبی، هراره، آبیجان و کویت هستند. این درحالی‌ست که با جمیع تمام عوامل ثابت و موقت، در همین زمینه بدترین زیستگاه‌های بشری هم دمشق، کیف، دیترویت، مسکو و بحرین هستند.