مرثیه‌ای برای بسته شدن پرونده یاهو مسنجر

خاطــره بازی با یاهــو مسنــجــر

یادش به خیر آن زمان که با سرویس اینترنت دایال آپ که صدای قیژ قیژ مودم آن تا هفت کوچه آن طرف تر می رفت و با هزار سلام و صلوات کانکت می شدیم و بعد اگر یاهو مسنجر نصب داشتیم (که خیلی بعید بود نداشته باشیم) بلافاصله یک پنجره مستطیلی عمودی و یک علامت Y  بنفش با یک صورتک بزرگ کنارش، وسط پنجره ظاهر می شد. اگر اینترنت کانکت شده بود و پسورد سیو بود و مسنجر هم مشکل قطعی نداشت، صورتک خوابالوی خاکستری یکهویی به صورت خندان زرد قناری تغییر رنگ و حالت می داد و سپس فهرست دوستانمان نمایان می شد. کنار هر دوست دایره ای بود که اگر زرد رنگ بود یعنی آنلاین است و در غیر این صورت یا خودش را آفلاین کرده بود که مزاحمش نشوند یا کلا آن لحظه در نت نبود.

!!!!BUZZ

بماند که بعدها که حرفه ای تر شدیم و انواع و اقسام روش های مچ گیری را کشف کردیم، توانستیم آفلاین های واقعی را از انواع تقلبی شان تشخیص دهیم و این گونه چه دوستی هایی که به هم نخورد و چه بلبشوهایی که نشد. حتی یاد گرفته بودیم برای آن هایی که خودشان را خاموش جلوه می دادند تا در پنجره های دیگر راحت تر چت کنند، یک BUZZ! گنده بفرستیم و تمام دهه شصتی های این کاره می دانند که این BUZZ گنده که هی پنجره را می لرزاند و صدای گوشخراشی هم داشت، چقدر اعصاب خرد کن بود.

!!!ASL PLZ

کافی بود وارد مسنجر شوی تا کلی پنجره غریبه باز شود که اول همه شان نوشته شده بود ASL PLZ! نه سلامی و نه علیکی فقط asl، می خواستند بدانند تو کی هستی و کجایی هستی و چند سالت است؟ همین جوری یهویی سر بحث را باز می کردند. گاهی هم اگر طرف خیلی محترمانه رفتار می کرد اول یک بیوگرافی مختصر از خودش ارائه می داد مثلا می گفت: سامان 24 تهران، بعد می گفت: asl plz! خوشبختانه آپشنی بود به نام ignor که با زدن آن از شر پیام های مسلسل وار یک غریبه ناشناس وسط یک بحث چتی جدی با دوستت، خلاص می شدی.

بیدار خوابی دهه شصتی ها

بخشی از بیدار خوابی دهه شصتی ها به همین مسنجر مربوط می شود. از آن جا که یک دستگاه رایانه بیشتر در هر منزلی یافت نمی شد و این رایانه هم اغلب در هال منزل واقع شده بود تا همه امکان استفاده از آن را داشته باشند (البته امکان نظارت مستقیم والدین هم در این جایابی لحاظ شده بود!) اغلب دهه شصتی ها یاد گرفته بودند نیمه شب ها که همه خوابند و کسی نیست که گیر بدهد آنلاین شوند. البته شب آنلاین شدن یک حسن دیگر هم داشت و آن سرعت اینترنت بود که خیلی بهتر از روزها جواب می داد.

بدو بدو نسخه جدید رسید

یاهو مسنجر همیشه نسخه جدیدی برای به روز شدن خود ارائه می داد و با هر نسخه کمی شکل و شمایل پنجره یاهو تغییر می کرد، رنگ پیش فرضش هم گاهی عوض می شد و صورتک خندان هم تا حدی تغییر چهره می داد، اگر هنگام چت، کسی از به روز رسانی یاهو مسنجرش خبر می داد و این که یک نسخه بالاتر را دارد، یعنی خیلی اینترنت باز بود. یادش به خیر اتاق های گفت و گو یا همان کنفرانس که بچه دبیرستانی ها، قرارهای شبانه شان را در آن جا می گذاشتند و دانشجوها هم گاهی میتینگ های کلاسی خارج از وقت را در آن جا برگزار می کردند. این اتاق ها مخاطبان خاصی داشت و چون خیلی هم طرفدار نداشت در سال 2012 تعطیلش کردند.

ترفندهایی برای حرفه ای ها

یکی از ویژگی های یاهو مسنجر این بود که می توانستی با چند آیدی همزمان آنلاین شوی که البته این ویژگی خیلی تخصصی بود و هر کسی از وجود آن خبر نداشت و خیلی از مچ گیری ها نیز به واسطه همین آپشن انجام می شد، مثلا موقع چت با یک دوست کاربلد اینجوری می گفت: « چیکار می کنی سرت خیلی شلوغه انگار! تو هم می گفتی نه بابا سرعت نت پایینه.» بعد کاشف به عمل می آمد که آن پنجره های دیگر که با دیالوگ هایشان سرگرمت کرده بودند از طرف خود ایشان برنامه ریزی شده بود!

آی دی های عجیب و غریب

آیدی ها هم خودش داستانی داشت؛ اغلب شان از دو اسم مثلا asal_joooon یا یک اسم و یک شماره مثل saeed_63 تشکیل شده بود که حتما حتما باید یک عدد آندر لاین (_) داخلش می داشت و هیچ وقت متوجه نشدیم حکایت این آندرلاین چیست؟ بعضی از آیدی های آن روزها فیک بود ولی اغلب شان به دلیل صداقت بی حد و اندازه دهه شصتی ها از اسم واقعی و سال تولد یا سال ساخت آیدی تشکیل می شد مثلا sahar mahdavi_2009 یا ehsan_kamali1360 ما با یاهو مسنجر حس های خیلی خوبی را تجربه کردیم، آن زمان که موبایل نبود تا لذت مسیج دریافت کردن را درک کنیم، پس از آنلاین شدن در مسنجر، پنجره آفلاین هایمان باز می شد. چندین پنجره از پیام های دوستانمان که نشان می داد وقتی ما نبودیم آن ها به یادمان بودند، گاهی جوک می فرستادند و گاهی تنها چند صورتک زرد خندان در حال ابراز محبت، گاهی هم فقط سلام و احوالپرسی بود و این که آمدم نبودی، مثل آن زمان که میهمان می آمد و ما خانه نبودیم و روی در یادداشتی می گذاشت. به هر حال مهم نبود چه چیزی در آف هایمان ظاهر می شد، مهم این بود که کسانی را داشتیم که یادمان کنند و حس و حال خوب به ما ببخشند.

سمانه تقی نژاد - خراسان