اگرچه بازار شاسی‌بلندها با تغییر ذائقه مشتری درخرید کراس‌اورهای شهری، هر روز بیشتر از قبل به سوی کوچک‌سازی یا Down Sizing پیش می‌رود اما هنوز هم خودروسازان، توليد شاسی‌بلندهای هفت‌نفره با قابلیت‌های آفرود را فراموش نکرده‌اند، محصولي که مشتري درخريد آن به دنبال قفل دیفرانسیل، دنده سبک و سنگین به‌علاوه ارتفاع بالغ بر 200 میلی‌متری کف خودرو از زمین است. دو خودروی مورد آزمایش در این مقایسه نیز از تمام گزینه‌های ذکر شده برخوردار هستند با این‌حال تویوتا پرادو از فروش سه‌برابری خود به‌نسبت میتسوبیشی پاجرو در حالی خوشنود است كه ممکن است تفاوت فنی این دو با یکدیگر سه برابر نباشد! توجه داشته باشيد كه اين اختلاف فروش بر اساس آمار فروش اين دو خودرو در سطح جهاني به‌دست آمده و گرنه اين اختلاف در بازار داخلي ما بسيار بيشتر از سطح جهاني آن است و به نوعي مي‌توان گفت كه در ازاي ميزان فروش بالاي پرادو، رقيب الماس‌نشان آن اصال ديده نمي‌شود!
نسل فعلی پرادو اواخر سال 2009 روانه بازار شده و تاکنون چندین فیس لیفت جزیی را هم تجربه کرده است تا به زعم تویوتا گرد وغبار کهنگی روی چهره اش نمایان نگردد. با نگاه به اين خودرو اولین نکته ای که جلب توجه می‌کند جلوپنجره دو ایکس لارجي (XXL) است که لوگوی تویوتا روی آن نقش بسته است. علاوه بر این چراغ های گریان نیز به سرعت توجه را جلب می‌کنند که البته شاید موردپسند همگان نباشد، در مقابل رقیب هموطن پس از ده سال خدمت رسانی آخرین سال های عمرش را سپری می‌کند و نسل جدید آن در حالي معرفی خواهد شد كه هنوز هم ظاهر آن چندان قدیمی به نظر نمی رسد و چه بسا بتوان گفت از طراحی متناسب تری به نسبت پرادو برخوردار است، ذهنیتی که با ورود به کابین تاحدودي رنگ می بازد چرا که در کابین پاجرو و با توجه به طراحی جلو داشبورد، توقف در زمان کاملا مشخص است. سیستم صوتی پاجرو با شش اسپیکر از نوع قدیمی است و تهویه آن در جلو به صورت تک ناحيه ای درنظر گرفته شده است اما همانند پرادو دریچه تهویه برای ردیف های عقب دارد. با ورود به کابین پرادو با جلوداشبوردی عمودی روبرو ميشويم که برای طرفداران شاسی بلندهای تویوتا بسیار آشنا است اما سیستم صوتی JBL با 14 اسپیکر و صفحه نمایش 7 اینچیش از به روز بودن آن به نسبت رقیب خبر ميدهد. علاوه بر این پرادو یک صفحه نمایشگر سقفی به همراه سه ست هدفون وایرلس نیز برای سرنشینان عقب درنظر گرفته است.
هردو شاسی بلند مورد آزمایش از فضای بیش از کافی در داخل کابین برخوردار هستند البته باید گفت ردیف سوم صندلی ها منطقه کودکان و خردسالان است. پرادو در این بخش با راحت ترکردن تاشدن صندلی ها آرامش بیشتری برای مالک فراهم کرده در مقابل پاجرو فضای بیشتری در زیر کفی برای قرار دادن اشیاء مختلف تعبیه کرده است. باید گفت هردو خودرو سعی کرده اند از تمام فضاهای ظاهرا بلااستفاده به بهترین شکل ممکن بهره گیرند تا سرنشینان در ماجراجویی های آفرود- که به ملزومات ریز و درشت بسیاری نیاز دارد- کمبودی از لحاظ قراردادن اشیاء مختلف در کابین احساس نکنند. در مسافرت های آفرود با توجه به نوع سفر كه معمولا در مناطق خالی از سکنه انجام ميشود و بهره گيري از امکاناتي نظیر دسترسي آسان به جایگاه سوخت محدود است، نیاز به خودرویی کم مصرف کاملا احساس می شود اما از طرفی درنظر گرفتن یک موتور اقتصادی کم مصرف برای یک شاسی بلند هفت نفره عظیم الجثه راه حل مناسبی نیست، دو راه‌کار برای این مشکل درنظر گرفته میشود که یکی استفاده از باک حجیم با ظرفيت تا 190 لیتر و دیگری سود جستن از موتور دیزلی است که از مصرف به مراتب کمتری به نسبت موتورهای بنزینی برخوردار است.
هردو خودروی مورد آزمایش راه‌کار دوم را انتخاب نموده اند و از موتور 4 سیلندر توربو دیزل به حجم 3 لیتر (پرادو) و 3.2 لیتر(پاجرو) برخوردار هستند و با توجه به ذات موتورهای دیزل هردو از گشتاور عالی 410 نیوتن متر (پرادو) و 440 نیوتنمتر (پاجرو) سود میبرند. از لحاظ میزان قدرت نیز باید گفت پرادو 170 اسب بخاری و پاجرو 197 اسب بخاری است. البته این میزان قدرت و گشتاور بیشتر پاجرو به قیمت نیم لیتر مصرف بیشتر تمام ميشود چراکه در برابر مصرف 8.5 لیتری پرادو مصرفي برابر با 9 لیتر در هر صد کیلومتر دارد. پاجرو در شتاب گیری های مسیر مستقیم کمی سریع تر از پرادو نشان میدهد اما از این لحاظ باید هردو را خودروهای تنبلی نامید چرا که حوصله راننده برای شتاب گرفتن را سر ميبرند. در سبقت گیری ها هم نیاز به بالا نگه داشتن دور موتور برای کم و بیش روپا نگه داشتن هردو خودرو احساس میشود. از لحاظ هندلینگ پرادو با اينكه در رتبه بالاتری قرار میگیرد اما با توجه به موتور نه چندان پرتوان و ارتفاع بلند دو خودرو نباید انتظار سواری اسپرت از این دو را داشت. ناگفته نماند که سیستم چهارچرخ متحرک دائم پرادو به خوبی در سر پیچ ها به کمک راننده می شتابد تا گشتاور بیشتری را به چرخ هایی که اصطکاک بیشتری با زمین دارند اعمال نماید و به همین دلیل هم هندلینگ ان تا حدودی بهتر از میتسوبیشی نشان میدهد.
پرادو 220 میلیمتر و پاجرو 225 میلیمتر با زمین فاصله دارند و از این حيث هردو پتانسیل لازم برای آف رودسواری حداکثری را دارند اما حقيقتا چهره خش كتر پرادو آن را آفرودتر كرده است. هردو اين اتومبيلها از قفل دیفرانسیل و دنده سبک وسنگین سود میبرند تا درخارج از جاده لذت رانندگی بیشتری به نسبت مسیر آن رود نصیب راننده نمایند ضمن اينكه پرادو در پایین آمدن از تپه از سامانه الکترونیک Hill Assist سود میبرد که به صورت خودکار با استفاده از ترمز موتور، خودرو را در سراشیبی تند بدون نیاز به ترمزگیری به سمت پایین هدایت می‌کند. این سامانه در پاجرو به صورت غیرالکترونیکی عمل می‌کند و راننده باید دنده سنگین را به صورت دستی انتخاب کرده و با ترمز میزان نیروی ترمز موتور را کنترل نماید. پاجرو برخلاف رقیب به صورت استاندارد نیرو را از طریق گیربکس 5 سرعته خودکار به دیفرانسیل عقب منتقل می‌کند و فقط در صورت نیاز (هرزگردی تایرهای عقب) نیرو، به چرخهای جلو نیز اعمال میشود. دلیل انتخاب این سامانه برای پاجرو استهلاک کمتر سامانه انتقال قدرت و هدر رفتن کمتر انرژی در مسیر انتقال قدرت است. فنربندی مستقل پرادو نیز در عبور از سطوح ناهموار بهتر عمل می‌کند. درمجموع باید گفت هردو خودرو آف رودرهای شایسته ای هستند که توانایی حمل هفت مسافر را هم دارند اما در بین این دو، تویوتا پرادو گزینه بهتری نسبت به میتسوبیشی پاجرو ارزیابی میشود و ميزان فروش بازار هم تاكيدي دارد بر همين موضوع .
* برگردان و نوشته: حمید کلاته / ماهنامه سرعت